CAPÍTULO SEGUNDO: SAGA DOS BLANCO

1.- A procura das raices                                         2.- Pasos infructuosos                                        3.- No camiño verdadeiro  4.-Ábrese a Saga dos Blanco 5.- A Saga dos Blanco cambia      a orde dos apelidos

6.- Seguindo o filón da Saga dos Blanco 7.- Ordes Sagradas do Doctor Don Francisco      Rodríguez Blanco 8.- Oposición á maxistralía de Tuy 9.- Un mecenas

1.- A procura das raíces

É posible non convir comigo na oportunidade de colocar neste lugar este capítulo que é incidente na vida de San Francisco Blanco. Eu decidinme pólo aquí por os datos que é posible atopar nel relativos á mesma vida do santo mártir.

Comenzo o estudio deste capítulo amosando a miña preocupación e sentimento por non poder ofrecer os nomea de todos os irmaus de San Francisco Blanco.Un deles chamado  Antonio casou con María Villa[rino] e deste matrimonio foron descendentes os que forman a  que chamo Saga dos Blanco

   Ninguén fai alusión a este irmau e non sabemos si foi maior ou menor ca o santo. Si fora maior poderíamos admitir como propia dun sobriño do santo a partida de 1577 publicada por Martinez Sueiro. De todas maneiras, xa deixo manifestada a miña opinión en relación con esta partida.

.A serie de persoas portadoras do apelido Blanco nas zonas de Pentes, Tameirón e Gudiña foi sempre moi numerosa nos varios lugares dos seus arredores, como o comproban as palabras de Don Xoán Muñoz de la Cueva ó escribir do Tameirón e de San Francisco Blanco:

"aínda alí e noutros lugares hai familias conocidas e coa grande honra e distinción de vir do tronco e das ramas dos seus pais e parentes".

 Pudo ser este prelado máis explícito cando escribíu sobre este punto, tendo en conta que no seu tempo existían na diócese de Ourense varios sacerdotes sobriños e bisobriños de San Francisco Blanco.

Longas investigaciós en seguimento  dos distintos individuos portadores do apelido Blanco dediquei nos libros parroquiais do Tameirón, Pentes e Gudiña. Na Sección Órdenes do arquivo diocesano de Ourense, ocupei moito tempo en busca das posibles conexiós familiares có santo mártir de Nagasaki. Unha das primeiras investigaciós dirixina a descubrir a suposta existencia que ofreceu o Pai Xacobo de Castro dun irmau do santo a quen fixo abade de Santa Mariña de Retorta, nas proximidades de Monterrei, e de presentación in solidum dos condes deste nome. A pesar da ausencia de probas documentais, a idea presentábase moi suxerente e altamente prometedora, entre outras razós por os lazos afectivos entre os condes de Monterrei e a persoa de San Francisco Blanco. Non obstante, quedou en nada, coa miña gran desilusión, toda relación de familiaridade de un abade de Retorta co noso santo, como vou demostralo no apartado seguinte.

2.- Pasos infructuosos

Fóra dos individuos de apelido Blanco buscados ó longo de moitas horas de traballo,nos expedientes de Santa Mariña de Retorta, figuran outros moitos con este mesmo apelido nos expedientes da Sección Órdenes do arquivo diocesano de Ourense e tamén nos libros de Pentes, Tameirón, Gudiña e noutros máis. O afán de encontrar calquera pista útil, levoume a investigar sin lagoas todos os documentos do arquivo diocesano de Ourense correspondentes o século XVII, dos que desbotei soamente os que non tiñan ningunha relación con San Francisco Blanco.

En 1583 figura ordenado de estadios (sic) o bacharel Antonio Blanco, natural de Fumaces e abade naquela igrexa, fillo do licenciado Xoán Blanco e Catalina de Aguilar, solteiros. ( 1 ).

En 1645 recibíu a tonsura Pedro Blanco, natural de Oimbra, fillo de Bartolomé Blanco e Catalina Rodríguez.(  2  ).

En 1649 figura Andrés Blanco, de menores ordes, abade de San Salvador de Torno, fillo de Bartoloméu e Catalina, naturais todos eles de Manzaneda.( 3 ).

En 1654 figura na lista de tonsurados, no primeiro lugar, LOURENZO BLANCO de Altamirón" (sic), que pensei podía ser un parente de San Francisco Blanco, aínda que a frase de Altamirón causoume dúbida, ademáis de que nun primeiro momento non atopei o expediente de ordes correspondente que pudera aclarar este punto. Esta falta, e a palabra Altamirón, foi causa de desorientación, que me ocasionou un traballo máis detido nos Legaxos do arquivo diocesano de Ourense, ata que finalmente atopei o expediente no Legaxo de Órdenes 7-1-3 e no expediente, a partida do bautismo do tenor seguinte:

"No 15 de novembro de 1632, eu Xoán Bello, capelán deste lugar do Tameirón, bauticei un neno de Antonio Blanco e súa muller María Villa. Chamóuse Lourenzo. Foron os seus padriños Xoán Alonso e Lucía Blanco, veciños do dito lugar. E por verdade o asino co meu nome... Esta dita partida sacouse ben e fielmente... e así o certifico, xuro e asino no Tameirón a 26 de maio de 1654. Domingo da Pousa"( 4 ) .

 Con inmenso lecer estaba seguro de atoparme con algo que andaba buscando. Pra dar idea do procedimento e dos pasos seguidos nas ordenaciós sagradas, os mesmos que sin dúbida foron tamén seguidos na recepción da tonsura por San Francisco Blanco, transcribirei o esencial do expediente formado prá tonsura de Lourenzo Blanco, iniciado como era costume có mandato do bispo pedindo ó párroco do pretendente imformación de vita et moribus, nos seguintes términos:

"Nós Don Francisco Alonso San Vitores de la Portilla, por a gracia de Deus e da Santa Sé bispo de Ourense, do Consello da sua maxestade, etc. Por a presente cometemos e mandamos a vós o abade de “Altamirón”(sic) que, sendo requerido coa presente publiquedes en día de festa no ofertorio d+a misa na vosa igrexa a Lourenzo Blanco, fillo de Antonio Blanco e María Villa seus pais e vosos fregueses, que se quere ordenar de prima coroa, pra que, si houbera algún impedimento, se manifeste. E feita a dita publicación, pasados tres días, faredes información por ante tabelión ou escribán da vida, costumes e lexitimidade no sangue, limpeza e demais requisitos e calidade do dito. E recibiredes as testemuñas que vos presentare e, ademais outros dous ou tres do voso oficio, persoas anciáns e de crédito, e nos a enviaredes pechada e selada coa fe do bautismo e confirmación, pra que, en vista delo, proveamos o que mais conveña... Dada en Ourense a vinte e dous de maio de 1654 anos Frai Alonso, bispo de Ourense".

Requerimento. No lugar do Tameirón, a 26 do mes de maio de 1654, por diante de min escribán Xoan González de Arauxo,[de Souto Bermud], Lourenzo Blanco, estudiante, veciño do dito lugar, requiriu coa comisión antecedente ó licenciado Domingo da Pousa, clérigo, capelán.

Presentación. No lugar do Tameirón a 26 dias do mes de maio de 1654, o dito Lourenzo Blanco presentou por testemuñas a Francisco Villarino (60 anos), a Francisco Prieto (60 anos) e a Xoán Gómez"(60 anos)( 5 ).

A testemuña Francisco Villarino dixo conocer "moi ben" a Lourenzo Blanco,ós seus pais Antonio Blanco, difunto; a María Villa, e ós seus avós. O mesmo declararon Francisco Prieto e Xoán Gómez.

 A cerimonia da tonsura tuvo lugar nas ordes xerales celebradas o sábado antes da dominica da Santísima Trinidade, día 30 de maio daquel ano 1654.Cómpre destacar o dato anotado por o escribán de que Lourenzo era estudiante.

Tamén recibiron a coroa ese ano 1654 Pedro Blanco, fillo de Alonso Blanco e Francisca Diéguez, veciños de Castro de Laza, e Manuel Blanco, natural de Nocedo, e Bartolomeu Blanco, fillo de Francisco Blanco e Catalina Rodríguez, veciños de Queirugás. Bartolomeu Blanco era vicario en San Xorxe da Touza( 6 ). 0rdenouse de diácono no ano 1657( 7 ).

 O deceoito de maio de 1655, ós 30 anos de idade, e por ante Domingo da Pousa, capelán no Tameirón, fixo información pra recibir a tonsura Domingo Blanco, fillo de Alfonso Bello "O Vello" e de Catalina Blanco, veciños do Tameirón. Fixo de padriño Pedro Blanco. A testemuña Francisco Seoane "O Vello" (68 anos) dixo:

"Sabe que o libro de bautizados que había daquela, é público e notorio, pública voz e fama, que o rebelde portugués, nas entradas que fixo saqueando este dito lugar por tres veces, entre os libros da igrexa do dito lugar que levou, foi un o dos bautizados do tempo que leva dito..."

 Esto mesmo confirmou o capelán Domingo da Pousa:

"Busquei o libro dos bautizados e non hai máis ca un na dita igrexa, que é dende o ano 1624. É público e notorio que o rebelde portugués... levou outro libro que había de bautizados"( 8 ).

 Cómpre ter ben en conta este dato de que no ano 1655 só existía o libro de bautizos, que comenzaba en 1624.

En 1657 figura Pedro Blanco ordenado de menores ordes a título da capelanía da misa de Alba en San Pedro de Castro de Laza, fillo de Alfonso Blanco e de Francisca Diéguez, veciños de Vilameá (9) . Foi ordenado sacerdote en 1658.

No mesmo ano 1657 figura Manuel Blanco ordenado dos graus terceiro e cuarto. Foi ordenado sacerdote en marzo de 1658. Tamén figuran en 1657 Antonio Blanco, da diócese de Astorga, e Manuel Blanco, ordenado de terceiro e cuarto graus. Este derradeiro recibíu a ordenación sacerdotal en marzo de 1658 ( 10 ).

No ano 1658 figura Francisco Blanco, cura de Santa Mariña do Monte ( 11 ).

Nos anos 1659-1660 figura Xoán Blanco, natural de Bande ( 12 ).

 En 1660 figura ordenado de coroa e graus Francisco Blanco, natural de Camba de Carambo, fillo de Gregorio Blanco e Catalina Alonso. Fixo a informción da súa vida e costumes o abade de Cerdedelo, Don Pedro Losada Lizano, en febreiro do mesmo ano.

 A pesar de todo o meu interese en dar coa data das ordenaciós  de Lourenzo Blanco nestes anos, decateime do meu ningún éxito ó atopar o seu nome no ano 1660 como sacerdote e tenente de cura na igrexa de Cabreiroá, facendo información da vida e costumes de Gaspar de Seabra (¿Senabria?), que pretendía ordenarse de graus e subdiaconado. O día 5 de febreiro daquel ano 1660 pedíu o bispo Don Xosé de la Peña ó cura de Cabreiroá, que era Francisco de Araúxo, información sobre a vida e costumes de Gaspar de Seabra. Foille presentado este documento ante notario a Lourenzo Blanco, tenente de cura, que fixo a proclamación o día 8 no ofertorio da misa, e a información de testemuñas o día 11. Firmou e fixo xuramento Lourenzo Blanco acerca da verdade da información "in verbo sacerdotis"( 13 ).

 O día 24 de abril do mesmo ano 1660 cometeu o bispo ó abade de Cabreiroá novamente información da vida e costumes de Gaspar de Seabra, subdiácono, que pretendia ser ordenado de diácono. Fíxolle a información Lourenzo Blanco, capelán e tenente de cura, o día 9 de maio seguinte.

 Pouco máis ofrecen os libros oficiais da freguesía de Cabreiroá, onde consta que o día 23 de xaneiro de 1660 firmou un bautizo Baltasar de Senabria como tenente cura, dato que permite afirmar que Lourenzo Blanco chegou a Cabreiroá despois desta data e antes do día 8 de febreiro,cando lle fixo a  Gaspar de Senabria a proclamación de ordes.. Posteriormente aparece firmando todas as partidas que hai de bautismos nos días 2 de maio, 8 de maio, 18 e 28 de agosto e, derradeiramente, o 16 de setembro de 1660. Durante o ano 1660 non houbo partidas nas secciós de “bautizados”,nen na de“casados” nen na de “mortos”.

 O nome de Lourenzo Blanco non figura máis en Cabrieroá. O día 26 de novembro de 1660 unha nova información sobre Gaspar de Senabria fíxoa Baltasar de Seabra,“capelán e vicario”. Pra nós é suficiente saber que nos primeiros meses de 1660 era Lourenzo Blanco tenente de cura na freguesía de Cabreiroá,pra adiantar o término a quo da ordenación sacerdotal, a final do ano 1659, e non pensar  máis no ano 1662, cando aparece de tenente de cura en Monterrei( 14 ).

Este dato sirve pra investigar a recepción das distintas ordes sagradas de Lourenzo Blanco en datas proximamente anteriores a este ano 1660. Coa ocasión da súa tonsura en 1654 fixo constar o escribán, como xa deixo anotado,que Lourenzo Blanco era estudiante con 24 anos de idade.Podemos,por tanto concluir que o seu nacemento foi no ano 1630.

            En resumo,contamos pra fixar a súa ordenación sacerdotal có ano 1654 como data a quo, e có ano 1660 como data ad quem,e dicir,nen antes do ano 1654,nen despois do ano 1660.

O que máis sinto en todo esto é non poder dar a data da ordenación sacerdotal, e verme na necesidade de deixar este punto pra un investigador máis afortunado.

En 1661 aparecen ordenados Antonio Blanco, fillo de Alonso Blanco e de Xusepa de Robles, naturais de Lubián ( 15 ).

No mesmo ano 1661 figuran Francisco Blanco, tonsurado, fillo de Alonso Blanco e de Paulina Diéguez, naturais de Chaguazoso, e Domingo Blanco, cura de Vilavella. Non hai relación de parentesco en ningún deles con San Francisco Blanco.

O día 19 de marzo de 1662 figura novamente Lourenzo Blanco na Sección Órdenes como sacerdote e tenente de cura do abade Domingo Ruiz de Ravia, na igrexa de Nosa Señora de Gracia de Monterrei,proclamando nese día que era domingo a petición de Alonso Salgado,que intentaba ordenarse de menores ordes. O nome de Lourenzo Blanco non figura nos libros de Monterrei máis ca esta vez. Consta que no ano anterior 1661 era tenente de cura nesta igrexa Antonio Rodríguez.

Tamén figura en 1662 Xoán Blanco, natural de Santigoso, pedindo ser ordenado de subdiácono. Neste ano era tenente de cura en Carraxo Pedro Blanco, probablemente  o  mesmo  natural  de  Vilameá  que  vimos  no  ano 1657 ( 16 ).

O día 23 de maio de 1664 figura novamente LOURENZO BLANCO como capelán no Tameirón, facendo información da vida e costumes de Francisco da Veiga, fillo de Domingo da Veiga e de Catalina Pérez, veciños do Tameirón, que aspiraba ordenarse de graus. Lourenzo Blanco certificou o bautismo que a Francisco da Veiga lle fora administrado o día 7 de outubro de 1639 por o capelán Martín Pérez ( 17 ).

Quero facer constar que este foi o primeiro dato que eu tuven de Lourenzo Blanco, sin lograr discernir naquel momento con claridade si se trataba dun parente de San Francisco Blanco, porque nada se di a este respecto no documento. Foi despois destes aludidos datos achados cando atopei o nome de Lourezo Blanco facendo oposición á abadía de Fumaces, plenamente identificado xa como sobriño de San Francisco Blanco.

Pra non perder algúns datos achados nas miñas investigaciós, e soamente a título de curiosidade, darei outros nomes có apelido Blanco. No ano 1682 figura ordenado de diácono Frai Pedro Blanco, bieito, probablemente o mesmo que aparece  en  1732  como  abade  do  mosteiro  de Celanova, presentando pra ser ordenado  en  Ourense  ó  monxe  do  mesmo  mosteiro  Frai  Bernardo  Blanco ( 18 ).

Sin noticias de Lourenzo Blanco durante os anos posterioes ó de 1664, volve amosarse o seu nome en 1683 na freguesía de San Bartolomeu de Berrande como capelán.Coa súa personal letra pra min moi familiar,asinou no libro de bautizados o día 30 de agosto deste ano dito como”capelán do abade de Berrande”.Sigue asinando bautizos deica o dia  10 de novembro do ano 1686. Asina coa súa letra inconfundible bautizos os días 8 de agosto de 1683;15 de febreiro e 12 de  marzo de 1684;15 e 26 de octubro;25  e  26  de  novembro  de  1685;6  de  maio, 18  de  xullo e 10 de novembro de 1686( 19 )

Despois desta data non amosa o seu nome máis no libro parroquial de Berrande

En 1735 figura Antonio Blanco, de Pentes, diácono, solicitando ser ordenado de sacerdote. O día  22 de decembro do mesmo ano comisionou o bispo ó tenente de cura de Pentes, Domingo Arias Blanco, pra que lle fixera información da vida e costumes. Non hai datos da posible conexión deste crego coa Saga dos Blanco. Non embargante, eu teño fundadas crenzas de que sea o mesmo de quen fala Don Pedro González de Ulloa en 1777, moi probablemente relacionado coa Saga dos Blanco ( 20 ).

 Antonio Blanco fixo testamento en Pentes o 24 de febreiro de 1759, no que nomeou primeiro capelán da capelanía que él mesmo fundara ó seu sobriño Xoaquín Barxa. Figura Antonio Blanco  falecido en 1761 ( 21 ).

 No día 24 de agosto de 1735 fixo en Pentes información pra ordes Xacinto Blanco. Máis tarde fixo outra información pra diácono. Os seus pais (o pai chamábase Pedro Blanco) eran naturais da Gudiña. O avó chamábase Francisco Blanco. Fixo os exercicios  espirituais  previos  á  ordenación sacerdotal no convento de San Francisco de Monterrei ( 22 ). Fixo oposición e obtuvo a “Capelanía San Sebastián de Aparicio",  fundada en 1700 por varios veciños, entre eles Francisco Blanco, avó de Xacinto. Usufructuou este crego esta capelanía ata a morte, en 1783 ( 23 ).

 Non teño datos seguros pra afirmar a pertenza de ningún destes cregos sinalados   á Saga dos Blanco.

A estes casos de individuos có apelido Blanco, que deixo calificados de pasos infructuosos, podería engadir outros máis que non interesan por non existir neles conexiós de parentesco coa Saga dos Blanco de que vou tratando. Dos que deixo feita memoria, fíxena pra que poda servirlles de orientación a cantos queiran seguiren no futuro estas investigaciós.

3.- No camiño verdadeiro

Os frecuentes casos de clérigos de apelido Blanco en Pentes non  son máis ca indicadores da reiteración deste apelido en toda aquela bisbarra. Nos libros parroquiais amosa a cada paso este apelido, sobre todo, no caso de nacidos no pobo de Erosa. E o mesmo ocurre nos libros do Tameirón ó longo do século XVIII, a partir do mesmo ano 1700, no que comenzan as partidas. Os libros do Tameirón anteriores a ese ano perdéronse, incluso aquel no que podería atoparse a partida do bautismo de San Francisco Blanco e tamén a publicada por  Martínez Sueiro.

 Di  o  libro santo que a memoria do xusto é perpetua, verbas que ten perfecto cumprimento en San Francisco Blanco, cuia memoria pemaneceu imborrable non só no Tameirón, seu pobo natal, mais tamén nos demáis pobos da zona, nos que as xeraciós viñeron transmitindo o verso que aínda hoxe repiten as xentes en formas máis ou menos uniforme:

Francisco Blanco,

natural do Tameirón

cansado de gardar cabras

foi misionar ó Xapón.

Don Cesáreo Xil Atrio consignou outra versión moi semellante:

O santo Franciso Blanco

naceu alá no Tameirón,

e farto de gardar cabras

foi misionar ó Xapón.

Certo que nos rabaños do Tameirón destacaba a existencia de cabras por mor dos pastos moi apropiados a esta clase de animais, pero non era menor o número de ovellas. A min agrádame esta outra versión do verso popular:

 

Francisco Blanco,"O Santiño",

natural do Tameirón,

despois de pastor de ovellas,

morreu mártir no Xapón.

 O nome de San Francisco Blanco trae á memoria as verbas do Eclesiástico:

"A súa memoria permanece eternamente e non se borrará o seu amor. O seu corpo foi enterrado na paz. A súa fama vive por idades sin término. Na asemblea repítese a sua louvanza" ( 24 ).

 O nacemento de San Francisco Blanco e de todos os seus ascendentes no Tameirón é unha verdade que non admite vacilaciós. Ninguén nos pobos veciños dubidou endexamáis, porque as probas foron abrumadoras ó longo dos anos, e a convicción das xentes nunca sufriu dúbidas. A min costoume moitas horas de investigación pra poder ofrecer probas irrefutables, que as xentes doutros tempos tuveron moi presentes pra afirmar que o santo naceu no Tameirón, e que todos os seus ancestros foron tamén naturais do Tameirón. Invito ós lectores a que me sigan na miña exposición pra convencérense plenamente da constante tradición das xentes de todos os tempos. Nas largas horas de infructuosas investigaciós -perdón por chamar infructuosas ás que me proporcionaron tantas satisfacciós e tan sabrosos descubrimentos- atopei toda unha serie de documentos capaces de causar admiración. Comenzo a exposición a base deles.

         Senón dun irmau sacerdote de San Francisco Blanco, consta con toda certidume a existencia dun irmau que eu considero único, cabeza de toda a Saga dos Blanco do Tameirón e de Fumaces. O seu nome Antonio consta na partida de bautismo do seu fillo Lourenzo, que xa deixo copiada. Este irmau quedou herdeiro único da abundosa facenda dos seus pais, Lourenzo Blanco e Elena da Veiga, dende o momento no que o seu irmau, o santo mártir, fixo profesión na Orde de San Francisco. Cómpre informar que todo profeso na Orde Franciscana fai renuncia total e irrevocable, con voto, no intre da profesión, a toda posibilidade de posesión de bens materiais que pudera naturalmente posuir por calquera título.

Fillos de Francisco Blanco e María Villa[rino] foron Lourenzo Blanco Villarino, sacerdote,  e Francisco Blanco Villarino, sin que se sepa cal deles foi maior, si ben parece que maior e vinculeiro foi Lourenzo, a quen no bautismo se lle puxo o nome do avó paterno, sin dúbida por a súa condición de primoxénito.

A este Francisco Blanco, sobriño carnal de San Francisco Blanco, denominarei "O sobriño" pra distinguilo dos varios Francisco Blanco que entrarán posteriormente a formar parte da que veño chamando Saga dos Blanco.

Este  Francisco  Blanco a quen chamarei "O  sobriño", casou  con  Lucía  Alonso, e  do seu  matimonio  naceron  dous   fillos,  chamados  Francisco  Blanco  Alonso, "O bisobriño", e Catalina Blanco Alonso.

        

             LOURENZO BLANCO VILLARINO é o nome có que enceto o estudio da Saga dos Blanco.A partida do seu bautismo,do día 15 de novembro de 1632, xa queda anotada. A aparición do seu nome atopeina nun  certificado que fixo o día 14 de marzo de 1676, como tenente de cura da freguesía  Santa  María  e  San   Francisco  Blanco do Tameirón,acerca  de Bartolomeu Fernández ( 25 ).

 Esta aparición, como xa o deixo dito, non me pemitíu discernir si se trataba dun familiar de San Francisco Blanco; por eso, non tuvo,de momento,ninguna influencia ata que novos datos viñeron a servirme pra identificar a súa persoa. Estes datos foron a súa presencia nas igrexas de Cabreiroá, Monterrei e Fumaces e, sobre todo, o achado do seu nome na abadía de San Lourenzo de Tosende, no documento fundacional da “Capelanía San Francisco Blanco", que foi o lampo luminoso que fixo descubrir a súa personalidade. Tras desto xa contei coa base suficiente pra iniciar a investigación sobre a recepción das ordes sagradas, partindo da tonsura clerical en 1654 como dato a quo, e da súa aparición en 1660 na igrexa de Cabreiroá xa de sacerdote como dato ad quem.

Malia que dediquei especial interese á investigación e tamén ó examen de calquera documento, non me foi posible dar coa data exacta da ordenación sacerdotal. Iniciei a investigación revisando todas as partidas de ordenaciós, dende a primeira que existe do ano 1454 no arquivo diocesán de Ourense, pra conocer calquera dato relativo ós posibles parentes antergos de San Francisco Blanco. Partín de cero.Nos documentos da Sección Órdenes 7-1-3 (1654) achei na lista de tonsurados naquel ano 1654 o nome de Lorenzo Blanco de Altamirón (sic). A palabra Altamirón equivocadamente escrita, creaba a dúbida de si este Lourenzo sería en realidade natural do Tameirón e posible parente de San Francisco Blanco.A impresión inicial foi de sorprendente ledicia, que moi pronto sentín minorada ó non dar no citado lugar có expediente obrigado pra todo aspirante a recibir a tonsura. Atopeino máis tarde no Legaxo Órdenes 7-1-4.  Como dato seguro quede anotado que a principios do ano 1660 era sacerdote Lourenzo Blanco.                   

Agás dos datos suliñados, non existe ningún outro máis pra conocermos as actuaciós de Lourenzo Blanco ata o mes de xaneiro de 1669 cando amosa o seu nome copiando e asinando coa súa letra inconfundible varias partidas de bautismo na miña xa lontana freguesía de San Estevo de Trasestrada.Asinou o primeir bautizo o día 03 de xaneiro daquel ano 1669 e outros máis nos meses de marzo e de maio sendo abade Antonio Zambrana  Alvarez. Non  ofrce ningún dato personal sobre a súa estancia en Trasestrada( 26 ).

 No mes de agosto de 1683 fixo un primeiro bautizo na abadía de Berrande.Despois aparece facendo oposición  no ano 1687 a abadía de Santa María de Fumaces, vacante por morte no anterior mes de xaneiro, do abade Sebastián Seoane de Rivero, que a viñera rexentando dende 1685.Lourenzo Blanco foi nomeado abade en documento firmado o día 24 de marzo de 1687 por o vicario xeral do bispado, como consta do dato que figura posteriormente nun expediente do ano 1696, cando fixo oposición á abadía de San Lourenzo de Tosende por ascenso do licenciado Francisco Cerredelo ó curato de Santa Baia de Chamusiños.

            No Libro de Bautizados,Casados o Enterrados de Fumaces(anos1671-766),figura a firma de Lourenzo Blanco por vez primeira no Libro de Enterros o día 26 de xullo de 1686 e a derradeira no Libro de Casados o dia 6 de xullo de 1796.Esto quere decir que fixo o primeiro bautizo antes do seu nomeamento de abade.O día 26 de febreiro de 1686 aínda firmou Sebstián Rivero.A derradeira vez firmou Lourenzo o dia 16 de xullo de 1696 os dous matrimonios de Xoan Alvarez,de Fumaces, e Catalina Blanco,do Tameirón e Sebastián Rodríguez ,de Fumaces e María Blanco do Tameirón..Merece un estudio esta coincidencia no mesmo dia destes dous matrimonios de duas mulleres naturais do Tameirón e co mesmo apelido.

No final do ano 1695 fixo Lourenzo renuncia a esta abadía de Fumaces e oposición á abadía de San Lourenzo de Tosende. Os edictos anunciando a vacante de Fumaces ten data do día 28 de febreiro do ano 1696 e foi o mesmo Lourenzo quen fixou o día 8 de octubro seguinte en Fumaces o edicto da vacante,sinal de que aínda nesa data continuaba en Fumaces.

O día 23 de maio de 1696 firmou o conde de Monterrei, Xoán Domingo de Zúñiga, a presentación de Lourenzo Blanco prá abadía de San Lourenzo de Tosende. O día 8 de xuño mandou o vicario xeral, Don Isidoro de Valmaseda, fixar edictos declarando a vacante desta abadía de Tosende,citando ós aspirantes có prazo de dez días. Lourenzo Blanco fixo en Ourense a presentación da súa oposición, que foi a única, o día 25 de setembro.No mesmo día o notario Antonio Pérez citouno pra que dera información de testemuñas, que él efectuou o mesmo día. Testemuñaron Xeromo Rodríguez, notario (64 anos); Baltasar Lisasueta Orozco, procurador (54 anos); e Xoán da Cruz Rodríguez, notario (37 anos). No exercicio do seu oficio, fixo contradicción o fiscal,negando que a presentación pertenecera ó conde de Monterrei. O notario Antonio Pérez notificoulle a oposición do fiscal a Lourenzo, que pedíu traslado do expediente pró vicario xeral, cuia decisión no día 27 de setembro de 1696 foi que o curato era, en realidade, da presentación dos condes de Monterrei, e ordenou en consecuencia que Lourenzo Blanco comparecera o día 28 pra ser examinado. Do mesmo día 28 é o seguinte auto e decreto:

"Na cidade de Ourense, a 28 días do mes de setembro de 1696...compareceu o licenciado Don Lourenzo Blanco, abade de Fumaces, pra efecto de ser examinado pra o de San Lourenzo de Tosende.. e tras estar dentro un bo rato de tempo e saido fora, a súa Ilustrísima mandou entrar a min notario de número e lles entregase cadansúas duas letras a cada un dos ditos examinadores, unha de ”A” e outra de “R”. E despois de feito así e conferido entre eles, cada un entregáronlle cadansúa letra a súa Ilustrísima en cuias maus dou fe de que vin tres letras ”A”, co que foi visto sair aprobado por todos os tres examinadores pra tal abade, cura e rector do devandito beneficio. E visto por a súa Ilustrísima mandou  que  o  seu provisor fixera título en forma ó sobredito do dito beneficio" ( 27 ).

O mesmo día 28 de setembro foi nomeado Lourenzo abade de San Lourenzo de Tosende, onde permaneceu deica o ano 1702. O día 1 de abril deste ano 1702 fixo presentación o conde de Monterrei, Don Xoán Domingo de Zúñiga, de Lourenzo Blanco de abade prá abadía de San Bartolomeu de Ganade, co apercebimento de que debería tomar posesión no prazo de 50 días. Tras os necesarios trámites, fixo Lourenzo presentación en Ourense o día 10 de maio seguinte de testemuñas, prá acostumada información sobre a súa vida e costumes ante o notario Antonio de Poio. Presentou as testemuñas Martíño Salgado, clérigo de menores ordes (26 anos), veciño de Verín; Antonio Pérez, notario de número en Ourense (50 anos) e Bernabeu Blanco da Veiga, seu sobriño, veciño do Tameirón, que declarou conocer a vida honesta de Lourenzo.

“por vivir na sua compañia dende fai máis de 18 anos a esta parte a ser seu sobriño”.

 Foi nomeado Lourenzo Blanco abade de Ganade o día 12 de maio de 1702 ,e  alí permaneceu ata a súa morte, no día 20 de ouubro de 1706. Coa data 31 de natal daquel ano 1702 fixo presentación o conde de Monterrei de sucesor de Lourenzo Blanco en Ganade na persoa de Pedro de Gándara.

Monumento da presencia de Lourenzo Blanco en Ganade foi a fundación da Capelanía San Francisco Blanco con sede no Tameirón, a base dos seus bens personais. O documento notarial de fundación foi redactado nos seguintes términos:

"Na freguesía de San Lourenzo de Ganade,  a once dias do mes de xullo de 1702 anos,  ante min notario público e testemuñas pareceu presente o licenciado Don Lourenzo Blanco Villarino, abade da dita freguesía, e dixo que ó servicio de Deus noso Señor e a honra e gloria do santo e glorioso mártir San Francisco Blanco, natural do Tameirón, tio carnal do outorgante, ten determinada vontade de erixir e fundar unha capelania perpetua de misas que han ser doce en cada ano, que corresponden en cada mes unha, e tres misas máis no día do glorioso santo San Francisco, todas rezadas e por a esmola acostumada de a dous reais. E póndoo en execución, fai e funda a dita capelanía coas condiciós seguintes: Que sendo servido a súa Ilustrísima o señor bispo de Ourense e o seu discreto previsor, desexa que sea colativa e que a título dela se ordene o licenciado Don Bernabeu Blanco seu sobriño, clérigo de menores ordes, a quen nomea por primeiro capelán. E despois dos seus días ou no caso que teña renda eclesiástica coa que poder sustentarse, se ordene Lourenzo Blanco asimesmo seu sobriño, e en terceiro lugar se ordene outro sobriño chamado tamén Lourenzo Blanco, fillo de Francisco Blanco e de Columba Rodríguez. E vacando a dita capelania por morte dalgún dos chamados, ou ascenso a beneficio, se ordene Fernando Blanco Rodriguez, fillo de Xoán Rodríguez e de Catalina Blanco, sobriña do outorgante. E por este orde chama as partes, preferindo sempre ós descendentes varós e se acharen en máis próximo grau.

            E quen así fose capelán, teña obriga de dicir por si mesmo as ditas doce misas e axudar ás tres do día do santo, todas no altar que ten e está na parroquia de Santa Maria do Tameirón, freguesia de San Mamede de Pentes, da cal obriga non lle excusa, agás estar impedido por saúde ou ausente nalgunha pretensión ou dependencia de preito, que en tal caso cumpra con mandar dicir as ditas misas por outros sacerdotes, tomando recibo e entregándoos ó abade que fose da dita freguesia de San Mamede de Pentes pra que poña a razón do cumprimento no libro de visita. E faltando eso,  poderá obrigar o dito abade ó capelán a que as diga e cumpra.

            E nomea por primeiro patrón da dita capelania ó seu irmau Francisco Blanco, veciño do dito Tameirón. E ó seu falecemento suceda no padroado o fillo maior que tuvera varón. E así vaian sucedendo os netos e máis descendentes do dito Francisco Blanco. E faltando os desta liña, pase o padroado ós fillos de Catalina Blanco súa sobriña e ós seus outros descendentes con preferencia sempre do maior ó menor e do varón a femia. E por o seu orde han suceder no dito padroado os parentes máis próximos do outorgante. E han de presentar a dita capelania no máis inmediato, de tal maneira que, aínda que sea menor en idade quen deberá atitularse, sendo máis achegado, anteceda e exclua a outro que fose máis remoto, aínda que estea mais apto pra ser ordenado. E o atitulado poda gozar a renda da dita capelanía pra axuda dos seus estudios e pra recibir as sagradas ordes, deixando libre en primeiro lugar o estipendio das 15 misas, que este cargo quédalle ó patrón coa facultade de apoderarse do dito estipendio. E habendo dous estudiantes en igual grau, sea preferido o que máis sepa. O seu conocemento ha ser por medio de exame do señor provisor que ó tempo fose, que así llo suplica o outorgante.E coa súa aprobación poda atitularse o máis capaz sin que haxa preito, porque quen o movese, por esta razón, será tido por excluído.

E no caso que falten parentes do outorgante por todas as liñas , o que Deus non permita, tanto pra sucederen no dito padroado, como pra cumpriren as ditas misas, é a súa vontade se ordenen a título da dita capelania os fillos de veciños do dito Tameirón con preferencia do mellor estudiante que fose máis capaz e a propósito pra recibir as sagradas ordes, e que fose de mellores costumes e máis virtuoso. E concurran a súa elección o abade da devandita freguesía e dous fregueses dos máis condecorados e abonados. E feita a dita elección por dous deles, sea bastante pra poder atitularse. E esto ha constar por testemuño auténtico. E o mesmo se ha de entender co padroado, que faltando parentes, será patrón o veciño que fos sinalado entre os demais por de meirande capacidade e virtude. E a sua elección concurra o dito abade e o procurador xeral que fose naquela xurisdicción. E sea bastante o acordo dos dous pra sinalar o tal patrón.

E pra que esta dita capelanía sea duradeira e teñan os capeláns congrua sustentación como o esixe o estado, sinala o outorgante por bens propios desta fundación os seguintes:

Primeiramente unha casa que ten no lugar de Barxa, que se  compón de alto, cociña e curral có a ela pertenecente, que confina coas casas de Manuel                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                 Carballal e María de Ulloa e có camiño público que pasa por medio do dito lugar. Unha viña de seis cabaduras onde din O Carballal, término do dito lugar, que demarca por unha parte con Xosé Diéguez, veciño de Barxa, e có río público. Un prado no dito lugar de Barxa de tres tegas de semente. Demarca con prado de Francisco Diz, herdeiros de Francisco García, veciños do mesmo lugar, e có río. Este prado está no sitio que chaman do Teixedo. Outro prado no dito lugar do Tameirón situado na Lama do Río, de deceseis tegas de semente.Demarca con prados de Domingo García. Francisco Villarino, herdeiros de María Rodríguez, veciños do Tameirón. Outro prado no mesmo lugar, no sitio O Roupeiro, de semente deceoito tegas. Demarca con Francisco e Catalina da Pousa e herdeiros de Francisco Villarino, veciños do mesmo lugar. Unha herdade no dito Tameirón, no sitio do Teixal, de levar doce tegas de semente. Demarca con Francisco Villarino, "O Vello", Xosé Diéguez e con herdeiros de outro Francisco Villarino, veciños do dito lugar do Tameirón. Unha terra de naval no mesmo lugar, no sitio das Cruces, de levar en semente seis tegas. Demarca con terra de Francisco Alonso e por dúas partes coas vereas que pasan deste reino ó de Castela. Outra herdade no mesmo lugar onde se di As Carbas, de levar duas tegas de semente. Demarca con Pedro García,  Xosé Diéguez e có monte común. Outra herdade no mesmo lugar, no sitio da Malladiña, de levar tres tegas en semente. Demarca con Pedro Prieto, Xosé Diéguez e Andrés de Villarino. Outra herdade no mesmo lugar, onde din Aciña, semente de catorce tegas. Demarca cós herdeiros do licenciado Pedro da Veiga e Francisco da Veiga, e cós herdeiros de Pedro Blanco, e có monte común. Outra herdade no mesmo lugar, onde din Lama do Carballo, de oito tegas de semente. Demarca con Francisco Martínez, Francisco Rodríguez e Domingo González. Outra herdade na mesma Lama do Carballo de seis tegas de semente. Demarca con Francisco Martínez, cós herdeiros de Domingo Diéguez e herdeiros do dito licenciado Pedro e Francisco da Veiga. Outra herdade, onde din O Porto da Cana, de seis tegas de semente. Demarca con Domingo García, Francisco García, Francisco Rodríguez e Francisco Alonso. Outra herdade no mesmo lugar, no sitio da Veiga, de levar seis tegas en semente. Demarca con Francisco Martínez, Domingo García e herdeiros de Isabel Domínguez. Outra terra de herdade e prado, no sitio do Bubedo, de vintecatro tegas de semente. Demarca con Francisco Blanco e María da Veiga, e con herdeiros de Francisco Villarino. Outro prado onde din o sitio das Rozas, leva en semente seis tegas, que demarca con Francisco González e herdeiros de Francisco da Roda, e có monte común. Outra herdade, no sitio das Reguengas, dunha tega de semente. Demarca con Xosé Diéguez, Francisco Alonso e Santiago González. Outra herdade onde din O Seixo, de seis tegas de semente. Demarca con Xosé da Pousa, Catalina Diéguez e María da Veiga. Outro prado no sitio do Porto da Barxa, cerrado sobre sí, coa súa devesa, de levar deceseis tegas en semente, segundo demarca có prado de Domingo González (digo Francisco), có licenciado Alonso Andrés, clérigo, e có río común. Todos estes ditos bens deixa sometidos e incorporados na dita fundación prá congrua sustentación dos capeláns que sirvan a dita capelanía, e os poderán beneficiar e gozar como propios seus por tempo que a sirvan, sin que podan vender, trocar, enaxenar parte ningunha deles. E, si o fixesen ou tentasen, non válea o seu feito e calquera sucesor poda volver unilos e incorporalos como aquí van incorporados e especificados. E así han estar sempre unidos. E hanse de ter por de vínculo, coma os deixa o outorgante que quere que así se conserven perpetuamente. E obrígase coa súa persoa e bens espirituais e temporais a ter por firme esta fundación, sin ser quén pra ir contra ela en maneira ningunha. E pra que así o cumprirá, deu e outorgou todo o seu poder cumprido ós xuíces do seu foro e xurisdicción pra que llo fagan gardar como sentencia definitiva de xuíz competente, pasada en cousa xulgada. Renunciou todas as leis, foros, dereitos do seu favor, coa xeral e dereitos dela en forma, e en especial o capítulo "Obduardus, De absolutionibus suis, De Poenis". E pra firmidume outorgou a presente escritura de fundación ante min, notario apostólico, e testemuñas que foron presentes: o licenciado Don Francisco Antonio de Penín e Nóvoa, avogado da real Audiencia deste reino; Don Fernando Feixóo e Francisco Pérez, veciños desta dita freguesía. E dou fe conozo ó outorgante. E o firmo. De todo elo dou fe. Lourenzo Blanco Villarino. Ante min. Antonio Díaz Carreira. Concorda có orixinal que no meu poder e oficio queda a que me refiro. E coma notario apostólico e veciño da freguesía de Sabucedo da Limia o asino e firmo como acostumo nestas tres follas de papel común por os dereitos debidos, e de pedimento do licenciado Bernabeu Blanco, a quince días do mes de  febreiro  de  1703  anos. En  testemuño  de  verdade.Antonio Díaz Carreira"( 28 ).

 Despois da data fundacional da Capelanía San Francisco Blanco,día 11 de xullo de 1702, iniciou xestiós Bernabeu Blanco pra facerse cargo dela. Coa data día 12 de agosto presentou inventario dos bens da capelanía, que foron valorados por as testemuñas e dous homes nomeados de oficio pra elo. Alonso González (50 anos). Afirmou acerca dos bens:

"Todos eles son propios do dito Don Lourenzo, abade de Ganade, herdados dos seus pais e como tales levounos e gozounos ata agora sin a máis mínima contradición".

Pedro da Veiga (40 anos), testemuñou que estes bens foran

 "adquiridos por herencia e sucesión dos seus pais, e os que lle tocaron en partixa con outro irmau seu".

 En parecidos términos se expresaron as demáis testemuñas: Francisco Martínez (56 anos), Domingo García (56 anos) e Xoán de Arauxo (36 anos). Todos eles testemuñaron que os bens valían ben máis de 200 ducados vellón e 50 ducados de alugamento, e que estaban exentos de todo gravamen, agás seis tegas de grau de renda a Monterrei ( 29 ).

Cómpre suliñar algúns pormenores, como o de que San Francisco Blanco era "tío carnal do outorgante". Testemuñou Pedro da Veiga que os bens da capelanía eran propios de Lourenzo, a quen lle tocaran "en partixa con outro irmau seu" . Non falou de máis ca de outro irmau seu, verbas que parecen excluir máis irmaus.

Tamén cómpre suliñar o emprego do apelido Villarino, usado por Lourenzo na firma. Era o apelido da súa mai Lucía Villa[rino].

En Ganade morreu Lourenzo Blanco o 20 de outubro de 1706, como o certificou o seu sobriño Bernabeu Blanco na partida de enterro, nos seguintes términos:

"No 20 de outubro de  1706 foi Deus servido de levar pra si ó licenciado Don Lourenzo Blanco, abade desta freguesía de Ganade, e recibiu todos os santos sacramentos, Penitencia, Eucaristia e Extrema Unción. Fixo testamento ante o notario apostólico Antonio Diaz Carreira, veciño de Sabucedo. Deixou 200 misas coas dos tercios, que son a cada auto 20 misas. Deixou de ofrenda en cada acto dúas fanegas de centeo, un carneiro e un moio de viño. Fíxoselle o enterro con 20 sacerdotes e máis o tercio con 23 e  o  cabo  de  ano  con  25. Está  cumprido  co  seu  testamento[asinado] Bernabeu Blanco"( 30  ).

 FRANCISCO BLANCO VILLARINO, a quen deixo chamado "O Sobriño", foi o irmau de Lourenzo Blanco.  Estuvo casado con Lucía Alonso, naturais ambos a dous do Tameirón. Tuveron dous fillos chamados Francisco Blanco Alonso, a quen chamo"O bisobriño",e Catalina Blanco Alonso, cabezas da doble liña de descendentes e integrantes da Saga dos Blanco, que vai ser por uns momentos obxecto das miñas investigaciós.

Este Francisco Blanco,"O bisobriño",casou con Colomba (a veces chamada Comba) Rodríguez Pérez, filla de Xoán Rodríguez e Ana Pérez, veciños de Fumaces.

No libro de difuntos do Tameirón figuran os nomes de dous Francisco Blanco, un morto no día 28 de agosto de 1735 e outro no día 9 de xuño de 1743, sin ningún distintivo pra indentificalos. Non embargante, consta que Francisco Blanco, "O bisobriño", aínda vivía o día 18 de xullo de 1739, o que permite identificalo có Francisco Blanco morto o día 9 de xuño de 1743.

Catalina Blanco casou con Xoán Rodríguez, de Fumaces, irmau de Colomba. Deste xeito quedou constituído un doble matrimonio de irmau e irmá do Tameirón, casados con irmá e irmau veciños de Fumaces. Foi este un feito que debe ter unha explicación, pero que estraña tendo en conta a distancia entre os dous pobos do Tameirón e Fumaces ( 31 ) .

4. - Ábrese a"Saga dos Blanco"

Encetarei a historia da Saga dos Blanco, cós fillos de Francisco Blanco, "O bisobriño", do Tameirón, e de Colomba Rodríguez, de Fumaces

.

 BERNABEU BLANCO RODRÍGUEZ.Este crego é quen abre a Saga dos Blanco. Documentalmente non consta exprofeso a data do seu nacemento. O dato único que se conoce é o testemuño que él mesmo deu no ano 1702 na información feita por o seu tío Lourenzo Blanco, a quen dixo que conoceu moi ben “por vivir na súa compañía dende máis de 18 anos a esta parte e ser seu sobriño".

 A eses 18 anos que levaba en 1702 na compañía do seu tio cómpre engadir algúns máis que tiña cando comenzou a vivir con él, posiblemente dedicado a facer estudios nunha pasantía atendida por o tío. Podemos pensar que comenzara a vivir como estudiante na dita pasantía dende os 10 anos, o que nos retrotraería ó ano 1672, que sería aproximadamente o do seu nacemento.

Vivíu có tío Lourenzo nas abadías de Fumaces, Tosende e Ganade, nesta derradeira en calidade de tenente de cura ata finais do ano 1707.Como tal tenente de cura anotou a partida da morte e do enterro do tío Lourenzo Blanco en Ganade no ano 1706.

            Foi o primeiro en facerse cargo da Capelanía San Francisco Blanco dende o momento da súa fundación en 1702. Tomou posesión dela en 1703, como xa queda anotado. No día 3 de agosto de 1702 pedíu a aprobación da capelanía coa ocasión de presentar oposición a ela e pedir o correspondente exame da súa vida e costumes. Fíxose constar no expediente que daquela estaba ordenado de menores ordes. Dese mesmo día foi o mandamento pra facerlle a información. O día 12 de agosto seguinte presentou o inventario dos bens da capelanía. O día 20 pedíu nomeamento de capelán.Opúxose o fiscal en exercicio do seu cargo.O día 26 presentou certificación das súas ordes e aquel mesmo día foille outorgado nomeamento de capelán.Non se conoce a data da súa ordenación de presbítero despois do ano 1707 en que viviu co seu tio,pero sin que exista ningún precedente do seu nomeamento aparece o seu nome nos libros da freguesía de San Bartolomeu de Berrande onde asinou no libro de bautismos como licenciado e presbítero o día 14 de setembro de 1711 coa licencia do abade Manuel de Quiroga.En datas posteriores asinou partidas como licenciado e presbítero durante os anos 1712-1714,a derradeira no día 21 de xullo de 1715.En datas posteriores asinaron as partidas Carlos Blanco,natural de Portocamba,e Xosé Santiso( 32 )

 Tuvo cargo da capelanía ata que a renunciou o día 26 de febreiro de 1725, tras o ascenso á abadía de San Pedro de Queizás en 1722, dacordo coa cláusula do documento fundacional da capelanía na que se manda que sea ordenado un novo capelán

"vacando a dita capelania por morte dalgún dos chamados ou por ascenso a beneficio".

            O nome de Bartolomeu Blanco desaparece deica finais do ano 1722.O dia 12 de novembro dese ano déronse edictos convocatorios pró curato de San Pedro de Queizás por ascenso do seu abade Bartolomeu Xusto a San Andrés de Guillamil. Bernabé Blanco foi presentado por o conde de Monterrei, Don Francisco de Haro Sotomaior, o día 14 de decembro seguinte, e foille aceptada a oposición o día 7 de xaneiro de 1723. Nesta mesma data realizou en Ourense a información de testemuñas sobre a súa vida e costumes. Presentou coma testemuñas ó licenciado Francisco Pérez, sacerdote tenente de cura en Terroso (48 anos), Francisco Villarino, sacerdote, veciño de San Mamede da Serra, anexo de Lubián (63 anos) e Pedro de Lamas, abade de Campaza (42 anos) ( 33 ).

Foi examinado o día 9 de xaneiro de 1723. Un dos tres examinadores sinodais foi o Pai Antonio da Cruz, gardián do convento de San Francisco de Ourense. O mesmo día 9 foi nomeado abade.

Nos libros parroquiais de San Pedro de Queizás figuran o seu nome e firma, a primeira vez, nun bautizo o día 22 de marzo de 1723, e a derradeira o día 27 de agosto de 1730. No libro de difuntos consérvase a partida do seu, enterro asinada por Matías González nestes términos:

"No 8 de maio de 1731 foi Deus servido de levar pra si a Don Bernabé Blanco, abade que foi desta freguesia. Recibiu todos os santos sacramentos. Fixo o seu testamento que pasou por ante Francisco Vaamonde, escribán de número da vila e xurisdicción de Monterrei e veciño da dita vila, no que deixa 100 misas incluso as dos actos e que a cada unha das funciós asistan trinta señores sacerdotes, e de ofrenda dúas tegas de trigo e dúas cuartas de viño e cinco reais por razón de carneiro a cada unha das funciós e a dominical adoitada. Tuvéronselle as tres funciós. E en todo o demais está cumprido o dito testamento.E pra que conste o asino ut supra(asinado).Matias González" ( 34 ).

 Mandáronse  fixar  edictos  da  vacante  da abadía de  San  Pedro  de Queizás  o  día 1 de maio de 1731( 35 ).

          LOURENZO BLANCO RODRIGUEZ.Este é o primeiro que abre a Saga dos Blanco no século XVIII como fillo de Francisco Blanco e de Columba Rodríguez. Naceu o dia 25 de marzo de l700. A partida do seu bautismo é do tenor seguinte:

"No 25 de marzo de l700, eu Francisco Rodríguez, clérigo presbítero, veciño deste lugar do Tameirón, coa licencia do tenente cura [Alonso Andrés] deste lugar, bauticei un neno, fillo lexítimo de Francisco Blanco e súa muller Comba Rodríguez. Chámase Lourenzo. Foron os seus padriños Lucas Rodríguez e Lucía Rodríguez, veciños deste lugar"( 36 ).

Da vida deste Lourenzo Blanco existe o dato contido no libro parroquial de difuntos do Tameirón, onde se anota que feleceu o día 9 de natal de 1740, có grau de sarxento, e que ante o notario de Santigoso, Xoán Antonio de Cambro e Morada, fixo testamento, onde consta que

"incorporou os seus bens de vínculo que fixo o seu pai Francisco Blanco e Don Bernabeu Blanco o seu irmau. Deixou unha misa aniversaria perpetua sobre os seus bens a cal hase  dicir  o  dia  9 de  febreiro, dia  do  bautismo  de  San  Francisco, dita  no  altar  do santo" ( 37 ).

Todos os datos aconsellan pensar que este Lourenzo Blanco seguíu por algún tempo os estudios da carreira clerical. Só así pudo o seu tío Lourenzo falar del como un dos candidatos a gozar da “Capelanía San Francisco Blanco", como consta no documento fundacional da capelanía. Outra deducción que pode sacarse do documento fundacional é que Lourenzo debeu ser o segundo irmau tras Bernabé quen, asemade có pai, o constituíron vinculeiro dos bens paternos.

MARÍA BLANCO RODRIGUEZ. Naceu o día 12 de agosto de 1703. Di a partida do seu bautismo:

"No 12 de agosto de 1703 bauticei unha nena. Chamouse Maria, filla lexítima de Francisco Blanco e da súa muller Comba Rodríguez, veciños deste lugar. Foron os seus padriños Don Francisco Diéguez, presbítero, e Ana Martínez [asinado].Alonso Andrés" ( 38 )

        

             LUCÍA BLANCO RODRÍGUEZ. Naceu o día 25 de xullo de 1706. Di a partida do seu bautismo:

“No 25 de xullo de 1706 bauticei unha nena. Chamouse Lucía, filla lexítima de Francisco Blanco e da súa muller, Comba Rodríguez. Foron os  seus  padriños  Lourenzo  Blanco  e  Lucía  Lauro [asinado].Alonso Andrés" ( 39 ).

 

       AGOSTIÑO BLANCO RODRÍGUEZ. Naceu o día 3 de setembro de 1711. Di a partida do seu bautismo:

"No 3 de setembro de 1711 bauticei un neno. Chamouse Agostiño, fillo lexítimo de Francisco Blanco e da súa muller Comba Rodríguez. Foron os seus padriños Xoán González e Isabel Villarino, todos veciños do Tameirón.[asinado].Alonso Andrés" ( 40 ).

 O primeiro dato da vida deste clérigo é do ano 1737, cando fixo expediente de ordes no Tameirón, coa intervención do tenente de cura Francisco Fernández da Veiga. A testemuña Lucas Rodríguez dixo:

da familia e tronco do dito Francisco Blanco foi San Francisco Blanco, natural deste lugar".

 A testemuña Alonso Domínguez dixo:

"Ten parentes na familia, e tuvéronos sacerdotes, curas, relixiosos e homes de esplendor, e  usaron oficios de honor; e da súa casa e familia saiu San Francisco Blanco, natural deste lugar" ( 41 ).

O día 18 de xullo de 1739 Francisco Blanco, pai deste clérigo Agostiño e patrón da Capelanía San Francisco Blanco, presentou petición a través do procurador Antonio de Soto pra que o seu sobriño Fernando Rodríguez Blanco, usufructuario da capelanía desde 1725 por ascenso de Bernabeu Blanco ó curato de San Pedro de Queizás, renunciara a ela a pról de Agostiño, que tiña dereito preferente. Ó mesmo tempo foi presentada a candidatura de Agostiño. Ambas a duas peticiós foron admitidas mediante decreto do día 20 seguinte. Fernando Rodríguez Blanco fixo renuncia solemne en Ourense en auto do día 29 de agosto. Na mesma data foi examinado Agostiño e admitido e nomeado capelán da Capelanía San Francisco Blanco( 42 ).

A título da mesma capelanía, recibíu sagradas ordes e posuiúna deica a súa temprana morte, no ano 1740, á idade de 29 anos. Quedou a capelanía a mercé dos varios candidatos que se consideraron con dereito a ela, como veremos logo.

 

       MANUEL BLANCO RODRÍGUEZ naceu o día 7 de xaneiro de 1718. A partida do seu bautismo di:

"No 7 de xaneiro de 1718, eu Francisco Fernández, tenente de cura deste lugar, bauticei un neno. Chamouse Manuel, fillo lexítimo de Francisco  Blanco  e  Comba  Rodríguez[asinado]. Francisco Fernández" ( 43 ).

Anque este Manuel Blanco forma parte da Saga dos Blanco,non  consta que fora clérigo. Parece que foi o pai de Teresa Blanco que sigue.

 

          TERESA BLANCO DIÉGUEZ, filla de Manuel Blanco e Catalina Diéguez. Non existe a súa partida de bautismo no libro do Tameirón: ¿qué explicación se lle pode dar a esta ausencia?. Casou en San Salvador da Serra e fixo testamento na Gudiña ante o notario Manuel do Valle. Morreu o día 28 de decembro de 1814.

5. – A"Saga dos Blanco"cambia a orde dos apelidos.

A brillantez de apelidos

sigue fermoseando a "Saga",

BLANCO foi e sigue sendo

o nome que os asinala.

Chámanse BLANCO RODRÍGUEZ

os de Tameirón -rica anada-.

Os nacidos en Fumaces

RODRÍGUEZ BLANCO se chaman.

 FERNANDO RODRÍGUEZ BLANCO é quen abre a Saga dos Blanco en Fumaces. Foi fillo de Xoán Rodríguez e de Catalina Blanco, él de Fumaces, ela de Tameirón, e veciños de Fumaces, pobo este de todo o meu afecto. Estaba adscrito á carreira clerical cando, en 1725, fixo oposición á Capelanía San Francisco Blanco por renuncia que fixo a ela Bernabeu Blanco, seu primo, o día 26 de febreiro, por ter ascendido ó curato de San Pedro de Queizás. Tras o mandato pra fixar edictos da vacante, foi fixado en Tameirón o día 4 de marzo de 1725. Fernando Rodríguez Blanco tomou posesión o día 30 de agosto seguinte e usufructuouna deica o día 28 de xuño de 1739 cando fixo renuncia solemne a capelanía despois de ter ganada a oposición a abadía de Santa Olalla de Meira(Moaña).A renuncia fíxoa en Terroso diante do notario Paulo Antonio Meriño a prol do seu primo Agostiño Blanco,estudiante e crego de ordes menores,veciño do Tameirón,a quen presentou o seu pai Francisco Blanco como padroeiro da Capelanía San Francisco Blanco.No expediente de ordes .de Agostiño Blanco figuran alguns datos esclarecedores sobre a presencia de Fernando Rodríguez Blanco en Santa Olalla de Meira.Dise alí que Agostiño ascendeu a Capelania vacante”que no ano pasado de 1639 se fixo por renuncia de Don Fernando Rodríguez Blanco,capelán que daquela era da dita Capelanía”

Máis adiante engádese:                                                                                                                                                                                                                   

“Por canto vacou a Capelanía perpetua e colativa que na freguesía de San Mamede de Pentes e igrexa do lugar do Tameirón,da advocación de San Francisco Blanco dotou e fundou Don Lourenzo Blanco Villarino, abad que foi de San Bartolomeu de Ganade,por renuncia que dela fixo Don Fernando Rodríguez Blanco o seu último poseedor e ter pasado a ser cura párroco á freguesía  de Santa Eulalia de Meira, arcebispado de Santiago,a ela mandamos facer vacante”( 44 )

. Despois da morte de Agostiño en 1740 opositou Fernando Rodríguez Blanco novamente á capelanía, da que logo renunciou a pról do seu irmau Manuel Rodríguez Blanco,como todo consta do seguinte documento:

“Por ter vacado a  capelanía perpetua e colativa que...fundou e dotou o

licenciado Don Lourenzo Blanco Villarino...por morte de Don Agostino

Blanco o seu derradeiro capelán...,mandamos facer vacante e fixar carta

de edictos...co término de dereito,e dentro del viñéronse opondo a dita

capelanía Don Manuel Rodríguez Blanco, estudiante,veciño da freguesía de Santa Olalla de Meira,Don Fernando Rodríguez Blanco, abade da dita freguesía, no arcebispado de Santiago,Antonio García, estudiante,veciño de San Salvador de Villanova da Serra,anexo de San Mamede de Lubián neste noso bispado,Don Manuel Rodríguez Blanco,veciño de Santa María de Fumaces...Afastáronse do dereito que pretendían a esta capelanía os espresados Don Manuel Rodríguez Blanco,Don Fernando Rodríguez Blanco e Xosé Rodríguez Blanco...E mandamos recibir información ó dito Don Manuel Rodríguez Blanco,veciño de Fumaces...Dimos o auto seguinte:”Na cidade de Ourense a dez días do mes de novembro do ano 1741 xustificou Don Manuel Rodríguez ser fillo dos ditos Xoán Rodríguez e da súa muller,neto de Francisco Blanco,irmau do fundador”[Lourenzo Blanco]. Debía de conferir e conferiu a devandita capelanía no dito Don Manuel Rodríguez Blanco como parente próximo do fundador,en cuia conformidade mandaba e mandou se lle faga saber compareza diante da súa mercede...Foi examinado e dado por hábil e suficiente pra capelán da dita capelanía e mandou despacharlle título en forma”( 45 ).

Non se conocen datos posteriores da vida deste clérigo.Don Fernando na abadía  de Santa Olalla de Meira,axuntamento de Moaña (Pontevedra) arcebispado de Santiago.A pesar das miñas varias xestiós,non puden acadar datos  sobre as súas actuaciós na dita freguesìa de Santa Olalla nin conocer a data da súa  morte.

            Despois  de  escrito  o  anterior  puden  desprazarme  ó  arquivo  diocesán  do

arcebispado de Santiago de Compostela pra ver o que nel podería haber sobre a data e demais circunstancias da incorporación  de Fernando Rodríguez Blanco no dito arcebispado e con gran dor puden comprobar que nada existe e que os libros parroquiais atópanse na abadía de Santa Olalla de Meira Vinme na necesidade de facer nova viaxe a parroquia de Santa Olalla de Meira,donde fun atendido por o párroco Don Manuel Barros Brey.No devandito arquivo existe un libro en folio titulado:”Libro de bautizados y confirmados de la feligresía de Meyra.Año 1722”,encadernado en pergameo e moi estragado con partidas mesturadas de bautizos,confirmaciós,matrimonios e defunciós.Os bautizos abranguen só deica o ano 1800,pero non os matrimonios nen as defunciós.

                        Existen os seguintes datos úteis pra conocermos a actividade de Fernando e  do seu irmau Manuel Rodríguez Blanco. Do día 27 de febreiro de 1739 existe unha partida de bautismo escrita en vacante por o clérigo Domingo Estévez(folio 80v.).No mesmo folio sigue outra firmada o día 21 de maio do mesmo ano 1739 por o clérigo Luis Acosta en ausencia(así se di)de Fernando Rodríguez Blanco..O día 12 de xuño firmaron Fernando Rodríguez Blanco xunto con Domingo Estévez.O día 13 de maio de 1745 firmou por vez primeira Manuel Rodríguez Blanco(folio 100).A partir desta data unha longa teoría de partidas lindamente escritas e firmadas por ambos a dous irmaus fermosean cada unha das páxinas do libro.Manuel Rodríguez Blanco deixou de firmar a partir do día 5 de maio de 1772(folio 165) e Fernando Rodríguez Blanco deixou de facelo dende o día 5 de marzo de 1773(folio 177).O día primeiro de abril de 1773 firmou como ecónomo Francisco Antonio de Pazos(folio 177v.).Manuel Rodríguez Blanco aínda volveu facer un derradeiro bautizo o día 21 de novembro de 1773 coa licencia,dise alí,de Xosé Ximénez”abade de Meira”(folio 179v.)

                        Existe un Libro de CASADOS con partidas de casados e de mortos,pero as de mortos non existen máis cas dos primeiros anos do século XVIII.Figura facendo un matrimonio o vicario Domingo Estevez con licencia de Fernando Rodríguez Blanco o día 25 de maio de 1739( folio 179v.).Firmaron ambos a dous..O día 6 de outubro de 1745 firmou a primeira vez  Manuel Rodríguez Blanco como “presbítero e viciño de Fumaces”(folio 191).O día 10 de febreiro de 1748 firmaron os dous irmaus.Assinaron a derradeira vez o día 4 de febreiro de 1758(folio 200v.).

                         Tidas en conta todas as partidas conocidas nos dous libros citados,é posible asegurar que Fernando Rodríguez Blanco encetou a súa  labor de párroco en Santa Olalla de Meira despois do 27 de febreiro de 1739 e antes do 21 de mayo do mesmo ano,e que faleceu entre os días 5 de marzo de 1773,derradeira data da súa firma,e o día primeiro de abril seguinte cando xa firmou como ecónomo Francisco Antonio de Pazos.Non existe posibilidade de aquilatar máis a data do seu pasamento por falta de partidas de mortos deses anos( 46 ) .

                    MANUEL RODRÍGUEZ BLANCO foi irmau de  Fernando Rodríguez Blanco. Fixo oposición á ”Capelanía San Francisco Blanco" no ano 1740, despois da morte do seu primo Agostiño Blanco:O día 19 de natal daquel ano pedíu o bispo Agostiño de Eura información da vida e costumes de Manuel Rodríguez Blanco ó abade de Fumaces pra conferirlle a tonsura. Fíxolle información ante notario o párroco de Fumaces Alexandro Vallejo o día 3 de xaneiro de 1741.A testemuña Xosé Cernada (50 anos) dixo que Manuel era fillo de Xoán Rodríguez,vivo,e de Catalina Blanco,difunta;neto por liña paterna de Xoán Rodríguez e Ana Pérez, difuntos,e por a materna,de Francisco Blanco e Lucía Alonso,veciños do Tameirón, difuntos. Semellantes testemuños deron Alonso Domínguez(44 anos) e as testemuñas de oficio Baltasar Salgado (78 anos) e Francisco Álvarez (60 anos) ( 47 ).

Pra conferirlle as ordes menores e o subdiaconado en 1743, a título da Capelanía San Francisco Blanco,o bispo pedíu novamente o día 13 de maio daquel ano 1743 información sobre a vida de Manuel Rodríguez Blancoque fixo o abade de Fumaces Alexandro Vallejo o día 24 seguinte ( 48 ).

A testemuña Luis González dixo conocer a  Xoán Rodríguez e a Catalina Blanco e que conocera a Xoán Rodríguez e Ana Pérez, avós paternos. Silvestre Salgado dixo que conocera a Francisco Blanco e a Lucía Alonso, do Tameirón, avós maternos. Xoán Cortés dixo que conocera a Xoán Rodríguez e a Catalina Blanco, difuntos. A testemuña de oficio Bieito Salgado, sacerdote, dixo que Catalina Blanco viaxaba con frecuencia a Fumaces.

O día 4 de decembro de 1743 novamente pedíu o bispo ó cura de Fumaces información sobre a vida e costumes de Manuel Rodríguez Blanco pra ordenalo de diácono a título da Capelanía San Francisco Blanco. Foron testemuñas Francisco Álvarez, Miguel Diéguez a Baltasar Salgado. Este derradeiro dixo dos ascendentes que vira

"usar a moitos deles oficios nobles e honoríficos na república" ( 49 ).

Novamente pedíu o bispo o día 13 de maio de 1744, información sobre a vida e costumes de Manuel Rodríguez Blanco pra conferirle a orde sagrada do presbiterado a título da Capelanía San Francisco Blanco..

Faleceu este clérigo en Fumaces no ano 1784,en posesión da devandita capelanía, que él servíu máis tempo ca ningún outro capelán.

            BIEITO RODRÍGUEZ BLANCO.Coloco neste lugar este nome dun integrante seguro da Saga dos Blanco de quen non teño datos suficientes para tecer a súa biografía.Atopei o seu nome na feligresía de San Martiño de Vilela asinando un matrimono o día 14 de setembro de 1733.Asinou bautizos como”abad y cura en esta feligresía de San Martín de Vilela”.Asinou o primeiro bautizo o día 14 de abril de 1734.Asinou o derradeiro o día 22 de setembro de 1737,esta vez como”abad de Tosende con licencia de Don Rosendo Feijóo,abad desta feligresía”( 50)

            Posteriormente aparece na feligresía de Tosende asinando partidas como”abad y cura propio”,Asinou a primeira o día 15 de outubro de 1737(f.80v.).O día 27 de marzo de 1741 asinou Sebastián de Valencia”en vacante”.Bieito Rodríguez Blanco faleceu o día 13 de novembro de 1740,como consta da seguinte partida do Libro Primeiro de Defuntos:

“En trece de noviembre del año de mil sietecientos cuarenta se dio sepultura al cadáver de Don Benito Rodríguez Blanco,abad desta feligresía,en la iglesia de San Francisco de Monterrey”( 51 )

            Este dato da súa morte en 1740 non permite identificar este crego con Benito Manuel Rodríguez Blanco aludido anteriormente.Este asinou no ano 1758 no expediente de Francisco Rodríguez Blanco e morreu no ano 1784.

           

            XOSÉ RODRÍGUEZ BLANCO foi fillo de Bieito Rodríguez, veciño da Gudiña, e de Antonia Rodríguez Blanco, difunta en 1740, cando  Xosé fixo oposición á Capelanía San Francisco Blanco asemade con Manuel Rodríguez Blanco, á morte de Agostiño Blanco. Fíxose constar que daquela era estudiante menor de 25 anos.

           

            ANTONIO GARCÍA BLANCO era fillo de Francisco García e de Teresa Blanco, filla esta de Francisco Blanco,"O sobriño,bisobriña por eso mesmo de Lourenzo Blanco, fundador da capelanía, e veciña de San Salvador de Vilanova da Serra. Fixo Antonio oposición á Capelanía San Francisco Blanco"asemade con outros, en 1740, á morte de Agostiño Blanco. Fíxose constar que era estudiante de Gramática. Desistíu da oposición en vista do mellor dereito de Manuel Rodríguez Blanco.

         FRANCISCO ANTONIO HERBELLA DE PUGA BLANCO foi fillo de Teresa Blanco e de Paulo Herbella de Puga. Naceu no Tameirón o día 21 de setembro de 1773. A partida do seu bautismo di:

"No 21 de setembro de 1773 eu o infraescrito tenente de cura, bauticei solemnemente un neno nacido de quince dias. Chamouse Francisco Antonio, fillo lexítimo de Don Paulo Herbella e Dona Teresa Blanco; avós paternos, Don Xoán Herbella e Dona Mariana Suárez, de Manzaneda de Trives; maternos, Don Manuel Blanco e Catalina Diéguez, deste lugar. Foron seus padriños Don Xoán Manuel Herbella, de Verín, e Dona Eufemia Herbella, de Manzaneda (asinado) Luis Barja" ( 52 ).

Teresa Blanco foi filla de Manuel Blanco,"dono da casa de San Francisco Blanco" (sic). Á morte de Manuel Rodríguez Blanco en 1784, e como neto e único herdeiro de Manuel Blanco, patrono da Capelanía San Francisco Blanco", fixo oposición Francisco Antonio á vacante. O día 21 de agosto de 1784 deulle poder en Ourense Paulo Herbella a Xosé Laxe pra que presentara á oposición no nome de Francisco Antonio Herbella Blanco, neto de Manuel Blanco e de Catalina Diéguez, bisneto de Francisco Blanco, O bisobriño, e tataraneto de Francisco Blanco Villarino, O sobriño.

Fíxose informción de testemuñas no Tameirón o día 21 de setembro de 1787.A testemuña Francisco González (71 anos) dixo conocer a Xoán Blanco, avó de Francisco Antonio. Acerca dos Blanco dixo:

"todos foron veciños e naturais da casa onde naceu neste lugar o mesmo San Francisco Blanco de quen son e foron consanguineos, por cuia virtude e por a súa boa calidade e distinguida educación sabe a testemuña que Don Francisco Herbella, fillo de Don Paulo, amosa aínda na súa tenra idade, boa vida e costumes e igualmente inclinación ó estado eclesiástico, capacidade e merecemento prá obtención desta capelania"( 53 ).

 Por  razós que non aparecen, a  concesión da capelanía foise neste caso adiando deica o ano 1792, cando lle foi concedido a Francisco Antonio o título, o día 24 de marzo.Tuvo a capelanía deica  o ano 1808, cando fixo renuncia a ela no mes de xaneiro. Non consta que recibira ningunha das ordes menores ( 54 ).

         ANTONIO POUSA foi natural do Tameirón. Tras a renuncia de Francisco Antonio,presentouno Teresa Blanco,patrona da Capelanía San Francisco Blanco". Déronse os edictos convocatorios en Ourense o día 19 de xaneiro de 1808. Tuvo lugar a presentación  formal no pobo do Pereiro o día 28 de abril de 1808 ante o notario Pedro Francisco Pulido Rodríguez( 55 ).

Non se conocen datos posteriores acerca desta Capelanía San Francisco Blanco,nen tampouco sei dicir nada sobre o que pasou cós bens que foron dela. É posible que eses bens quedarían incorporados ó patrimonio da familia Herbella, a quen pertenecen algúns deles aínda na actualidade.Extraña qie. Teresa Blanco,patrona da Capelanía San Francisco Blanco,nada determinara acerca dela durante a súa vida.Morreu no ano 1814

 6.- Seguindo o filón da“Saga dos Blanco”

 Pra rematar con broche de ouro a "Saga dos Blanco", sirve ás mil marabillas o nome de FRANCISCO RODRÍGUEZ BLANCO, estudiante becado no colexio Fonseca da Universidade de Santiago e prestixiado membro da mesma Universidade. O estudio do seu curriculum é proba concluínte de que él  tamén foi descendente de Antonio Blanco, irmau de San Francisco Blanco. Foi  bisobriño de Francisco Blanco, a quen chamei "O sobriño" de San Francisco Blanco. Imos ver a vida deste último individuo conocido que, con toda certidume, non sería o derradeiro integrante da"Saga dos Blanco"..

Quero seguir con un pouquiño de detemento a carreira ascensional deste bisobriño de San Francisco Blanco,ainda que non conto con todos os datos pra facelo ben como eu quixera.

Dacordo cos datos contidos no expediente do seu ingreso como becario no Colexio Maior de Fonseca, naceu Francisco Rodríguez Blanco na freguesía de Fumaces, xurisdicción de Riós,próxima a Verín,o día 12 de agosto de 1735, e foi bautizado o día 15 seguinte por o párroco Alexandro Vallejo Rivera.,como consta todo da partida copiada do libro parroquial no expediente sobre a vida e costumes de Francisco Rodríguez Blanco que di:

“En quince de agosto de mil setecientos y treinta y cinco yo Don Alexandro Vallejo y Rivera,abad y cura propio de esta feligresía de Santa María de Fumaces,bapticé solemnemente un niño que havía nacidio el día doce de dicho

mes, hijo  legítimo de Don  Francisco  Rodríguez y de Doña  Micaela Pérez mis

feligreses.Púsele por nombre Francisco.Fueron sus padrinos Don Juan Salgado y Doña Inocencia Salgado todos vecinos desta dicha feligresía.Advetiles lo que manda el ritual romano.Y para quw conste,lo firmo como acostumbro. Alexandro Vallejo y Rivera”( 56 )

Certificación dos tres cursos de Artes

Non se conocen os pormenores da súa vida cando iniciou con 14 anos de idade no ano 1749 os tres cursos de Artes,1749-1752,no Colexio existente no convento de San Francisco de Pontevedra.É probable que nesto intervira pra axudalo no aspecto económico a madiación do seu tio Don Fernando Rodríguez Blanco,párroco daquela na abadía de Santa Olalla de Meira(Moaña-Pontevedra).Fixo o curso de.Artes con  sobresainte aplicación baixo o maxisterio do Lector en Artes Pai Xoxé Merino,como iste mesmo certificou o día 13 de novembro de 1752 coestas verbas:

“Certifico como Lector de Philosophía en el convento de nuestro Padre San Francisco de Pontevedra,haverla enseñado tres cursos completos a Don Francisco Rodríguez Blanco el que acreditó su aplicación y adelantamiento en la defensa de un auto mayor,varias conferencias y argumentos públicos que ha tenido,desempeñando cn todo su obligación a satisfacción de su Maestro.Y para que conste donde convenga,doi esta en sobredicho convento a trece de novembre de mil sietecientos cinquenta y dos.Fr.JosephMerino,Lector de Artes”(rúbrica)( 56  )

Como aperitivo,xa está ben esta certificación a prol dos quilates culturais do novo bacharel en Artes.A escasez de posibilidades economicas non permitiu durante ralgún tempo que Francisco Rodríguez Blanco continuara os seus estudios superiores na univesidade deica o intre que vacou unha beca no Colexio Maior Fonseca da universidade de Santiago no ano 1758.

            Nada se conoce sobre o medio de vida deste tatarosobriño de San Francisco Blanco durante os anos que viviu en Pontevedra empregado nos estudios de Artes no convento de San Francisco.Tampouco se conoce nada da súa vida despois de rematados os estudios de Artes.Nada se conclúe das declaraciós dos seus pais no interrogatorio a que os someteu o informante Don Benito Hermida o día 24 de agosto de 1758 na súa propia casa de Fumaces nistes términos:

“En la feligresía de Santa María de Fumaces,juriasdicciòn del Rios,obispado de Orense a 24 días del ms de agosto año de 1758...cetifico como,habiendo ido a la casa donde viven Don Francisco Rodríguez Blanco y Doña Micaela Pérez,padres de el pretendiente...dixeron conocían a dicho bachiller Don Francisco Rodríguez Blanco por su hijo lexítimo...que es natural y ha sido baptizado en la iglesia parroquiial de Santa María de Fumaces y que tiene la edad 23 años poco más o menos...y que siempre les fue muy obediente sin jamás haverles perdido respeto y que es de buenas y loables costumbres,honesto, recogido,no mal acondicionado,díscolo o revoltoso y tal que puede vivir en qualquier comunidad,que jamás tuvo bubas ni otro mal contagioso que pueda inducir horror  a nadie,ni tiene renta que pase de cincuenta ducados en cada un año,que no es ni ha sido casado ni desposado,frade ni monje ni menos ha exercitado orden por donde esté erregular,ni beneficio curado,ni prebenda que le obligue a residencia”( 56 )

            Todo fai pensar que,despois de terminados os estudios de Artes en Pontevedra, viviu durante os anos seguintes na compañía dos seus pais en Fumaces ata o intre de acadar unha beca no Colexio Fonseca da universidade de Santiago.Non tuvo a posibilidade de usufructuar a Capelanía San Francisco Blanco que tuvo todos estes anos,como xa queda dito,o seu tío Manuel Rodríguez Blanco ata o ano 1784 data da súa morte.

            Pasando arestora a falar da vida do bacharel Don Francisco Rodríguez Blanco no Colexio Fonseca,cómpre que diga algo sobre o mesmo Colexio e sobre es becarios del.Pra ser becario era condición sine qua non a limpeza do sangue e tamén teren os candidatos título de bacharelato en Artes.O Colexio tiña becas pra deceoito becarios máis dous capeláns,galegos todos eles,oito do arcebispado de Santiago e tres de cadiún dos bispados de Ourense,Lugo,Mondoñedo e Tui coa idade entre deceoito e vintecinco anos os colexiais e vintenove os capeláns.Ademais había catro familiares:un cociñeiro, un despenseiro,un refitoleiro e un axudante de cociñeiro,todos eles solteiros agás o cociñeiro que non era becario.

            Nacido no ano 1735,tiña no 1758 cando pediu a beca  en Fonseca a idade de 23 anos axeitada pra ser admitido no gremio do Colexio.

            A vida no Colexio estaba sometida  a un regulamento moi riguroso.Non podía ser admitido quen houbera tido entre os seus devanceiros algún familiar empregado en oficios considerados viles.Caso houbo de non ser admitido quen tuvo un familiar zapateiro.Nas declaraciós das testemuñas no expediente de limpeza de sangue de Francisco Rodríguez Blanco figuran as palabras reiteradas inexorablemente por todos eles na pregunta 18 do cuestionario:

“Dicho pretendiente ni sus ascendientes,ellos,ni ninguno dellos,han teniddo ni      exercido oficios viles ni mecánicos de zapatero,pregonero,porquerizo,verdugo o cortador de carne,ni otro que induzga infamia,baxeza o poca estima,antes todos ellos han sido y son hombres muy honrados hijosdaldo que viven siempre de sus haciendas que lass tienen muy crecidas y quantiosas,y han tenido oficios repúblicos en el país como corregidores,jueces y otros,exerciéndolos con mucha estimacón( 57 )                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                                           Dos datos presentados por o aspirante e admitidos por a universidade,conclúese

que os pais de Francisco Rodríguez Blanco foron Francisco Rodríguez Blanco e Micaela Pérez González, e avós paternos, Xoán Rodríguez e Catalina Blanco, filla ela de Francisco Blanco e Lucía Alonso,naturais e veciños do Tameirón,e sobriño él de San Francisco Blanco, como ben o deixaron constatado as testemuñas do aspirante a becario de Fonseca cando dixeron dos seus devanceiros :

"Viviron sempre das súas abondosas facendas e tuveron oficios repúblicos no pais, como correxidores, xuices e outros. Houbo nesta familia xente de moita estimación, e o seu bisavó foi sobriño do glorioso San Francisco Blanco, mártir no Xapón, e parente inmediato do Ilustrísimo señor Don Francisco Blanco,  bispo de Ourense, e arcebispo de Santiago"( 58 ).

Comenzo dos estudios universitarios.Primer curso de Teoloxía

            Pra facer os estudios universitarios escolleu Francisco Rodríguez Blanco a Facultade de Teoloxia  e a cátedra do Doctor Sutil Beato Juan Duns Escoto rexentada dende facía non moitos anos por Maestros da Orde de San Francisco.Comenzou os estudios como era adoitado no día de San Lucas do ano 1752,como así parece por as certificaciós firmadas por Mestres franciscanos como sigue

            O primeiro que deu a súa certificación de estudios foi o Pai Francisco Dorado,Lector Bisxubilado e Maestro Catedrático,nestes téminos:

“Yo Fray Lorenzo Dorado,como Maestro Jubilado y por la segunda jubilación Maestro Cathedrático  de Prima de Escoto en la real universidad de Santiago, certifico auer assistido a mi cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco el curso de Theología  que principió por San Lucas del año  pasado de 1752 y fenece por la Ascensión del de 1753.Y para que conste en donde conuenga,doi la presente firmada de mi nombre en el conuento de nuestro Padre San Francisco de Santiago.Dorado[rúbrica] ( 58 )

Certificación de Fray Francisco Lozano:

“Yo Fray Francisco Lozano,como Maestro catedrático de Theología de Escoto en la real uniuersidad de Santiago,certifico auer asistido a mi cáthedra el curso que principió por el San Lucas del año pasado de 1752 y fenece por la  Ascensión del de 53,Don Francisco Rodríguez Blanco.Y para que conste en donde conuenga,doi la presente firmada de mi nombre en este conuento de nuestro Padre San Francisco de Santiago.Fray Francisco Lorenzo[rúbrica]

Segundo curso de Teoloxía

            Certificación de Fray Francisco Dorado:

“Yo Fray Francisco Dorado Maestro dos vezes jubilado y Doctoe cathedrático de Prima de Escoto en la real vniuersidad de Santiago certifico auer  asistido a mi cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco desde  el San Lucas del 1753 hasta el mes de henero de 54.Y para que conste en dondc conuenga,doi la presente firmada de mi nombre en este conuento de nuestro Padre San Francisco de Santiago .M.Dorado[rúbrica]

[Engadido]Completó dicho curso.Y para que conste,doi la presente en este de nuestro Padre San Francisco.Fray Miguel Buenaventura Durán[rúbrica]

           

Certificación de Fray Francisco Lorenzo:

“Yo Fray Francisco Lorenzo,como,Maestro cathedrático de Vísperas de la cáthedra de Theología de Escoto en la real vniuersidad de Santiago,certifico auer asstidio a mi cáthedra Don Francisco Blanco desde el San Lucas de 1753 hasta el mes de henero de 54.Y para que conste,doi la presente firmada de mi nombre en este conuento de nuestro Padre San Francisco de Santiago.Fray Francisco Lorenzo[rúbrica]

[Engadido]:”Completó dicho curso.Y para que conste,doi la presente en[el convento de]nuestro Padre San Francisco de Santiago y jullio 28 de 1754.Fray Thomás García,cathedrático de Vísperas[rúbrica]

Terceiro curso de Teoloxía

Certificación de Fray Miguel Durán

“Yo Fray Miguel Durán como Maestro Cathedrático de Prima de la cáthedra de Theología de Escoto en la Vniuwersidad de Santiago cetifico auer asitido a mi cáthedra Don Francisco Rodríguez blanco que principió por San Lucas deñaño de 1754 y fenece por la Ascensión del de 55.Y para quwe conste en donde conuenga doi la presente en este de nuestro Padre San Francisco de Santiago maio 10 de 1755.Fray Miguel Buenaventura Durán”[rúbrica]

           

Certificación de Fray Tomás García

“Yo Fray Thomás Garcia,como Maestro cathedrático de Vísperas de la cáthedra de Theología de Escoto de esta Vniuersidad de Santiago,certifico auer assitido a cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco el curso que principia por San Lucas del año 1754 y fenece por la Ascensión del de 55.Y para que conste en donde conuenga,doi la presente en este de nuestro Padre San Francisco de Santiago y mayo de 1755.Fray Thomás García”[rúbrica]

Cuarto curso de Teoloxía    

Certificación de Fray Francisco Antonio Vizoso

“Yo Fray Francisco Antonio,como cathedrático de Prima de Theología de Escoto en la Vniuersidad de Santiago,certifico aver asistido a mi cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco el curso que principia por el San Lucas del año 1755 y fenece por la Ascensión de 56.Y para que conste donde conbenga doy la presente en este de nuestro Padre San Francisco de Santiago mayo 26 de 1756.Fray Francisco Antono Vizoso”[rúbrica]

           

Certificación de Fray Francisco Antonio Vizoso

“Yo Fray Francisco Antonio Vizoso,como cathedrático de Prima de Theología de Escoto en la Vniuersidad de Santiago,certifico aver asistido a mi cháthedra Don Francisco Rodríguez Blanco el curso que principia por San Lucas del año de 1756 y fenece por la Ascensión de 57.Y para que conste donde convenga,doy la presente en el de nuestro Padre San Francisco de Santiago a 19 de mayo de 1757”[rúbrica]

Certificación de Fray Lorenzo Salgado

“Yo Fray Lorenzo Salgado,como cathedrático de Vìsperas de Theología de Escoto en la Vniuersidad de Santiago,certifico aver asistido a mi cháthedra Don Francisco Rodríguez Blanco el curso que principia por San Lucas del año de 1756 y fenece por la Ascensión de 57.Y para que conste donde convenga,Doy la presente en el de nuestro Padre San Francisco de Santiago a 19 de mayo de 1757.Fray Lorenzo Salgado”[rúbrica]

Curso primero de Sagrada Escritura

Certificación de Don Miguel de Montes Piñeiro

“Yo Don Miguel de Montes y Piñeiro,canónigo Lectoral de la  santa iglesia de Santiago,como cathedrático de Sagrada Scriptura en la Vniuersidad de Santiago certifico auer asistido a dicha mi cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco.Y para que conste en donde conuenga,doi la presente en esta ciudad de Santiago en el año que principió por San Lucas de 54 y acaba por la Ascensión de 55.Dr.Miguel Antonio de Montes y Piñeiro”[rúbrica]

Curso segundo de Sagrada Escritura

Certificación de Don Miguel de Montes Piñeiro:

“Yo Don Miguel de Montes y Piñeiro,canónigo Lectoral de la santa iglesia de Santiagio,como cathedrático de Sagrada da Scriptura en la Vniuersidad de Santiago certifico aver asistido a dicha mi cáthedra Don Francisco Rodríguez Blanco.Y para que conste donde convenga,doi la presente en esta ciudad de Santiago en el año que principió por San Lucas de 1755 y feneció por la Acensión de 1756. Dr .Miguel Antoniio de Montes y Piñeiro”[rúbrica] ( 58 )

            Non deixou de pensar Don Francisco Rodríguez Blanco nas carencias que tiña e nas escaseces que o atormentaban,e aproveitou a vacante dunhsa beca no Colexio Maior Fonseca da universidade de Santiago.pra pedila no curso do ano 1758

Foi daquela cando opositou a ela como consta do seguinte documento:datado no día 12 de agosto daquel ano 1758:

“Nós el doctor Don Joseph Estevan Somoza y Lobera,rector del Colegio Mayor de Fonseca,universidad de Santiago,y los doctores Don Juan Francisco Armada y Don Manuel Lorenzo Vallejo sus consiliarios,etc Hacemos saber a las personas que la presente vieren como,hallándose en este Colegio vaca una veca theóloga affecta a los naturales del reyno de Galicia y,aviéndose puesto a ella edictos según y por el término que previenen nuestras reales Constituciones,ha parecido dentro del dicho término el bachiller Don Francisco Rodríguez Blanco pidiéndonos le declarasemos y tuviésemos por obpuesto a ella y,aviendo calificado su persona,le hemos considerado por tal y consiguientemente examinado,según disponen nuestras constituciones.Y aviendo sido aprobado por todos los vocales que han estado presentes a dicho examen némine discrepante,se ha elegidio para su informante al señor Don Benito Ramón de Hermida en el día veinte y nueve de julio del año de mil setecientos cinquenta y ocho,como más largamente consta de  nuestro libro de CAPILLAS a que mos referimos,en cuya conformidad se le da comisión en toda forma al referido señor Don Benito Ramón de Hermida para que pase a la averiguación de la calidad y costumbres del dicho bachiller Don Francisco Rodríguez Blanco,de la freguesìa de Santa María de Fumaces,y los más lugares donde huviessen sido vezinos y naturales sus padres,abuelos y bisabuelos paternos y maternos conforme lo expresa el Memorial adjunto de genealogía que va firmado de nuestros nombres, y para que pueda hacer todas y qualesquiera dilixencias conducentes a dicba calificación....para,en su vista,acordar sobre la admisión del dicho Don Francisco Rodríguez Blanco y proveer lo más que haya lugar...”[rúbricas]( 58 )

            Datos a destacar neste documento son que nunha data non precisada,pero con anterioridade ó día 29 de xullo do ano 1758 presentou Don Francisco Rodríguez Blanco o título de bacharel en Artes expedido por o seu Lector do Estudio de Artes no convento de San Francisco de Pontevedra.Outro dato a destacar é o alto aprecio que manifestaron dende un principio as autoridades universitarias sobre as calidades do aspirante a becario no  Colexio Maior Fonseca.Lamentablemente debo amosar que non existe o libro de Capillas do que se fala no documento,nen tampouco ningún outro documento anterior a este copiado

           Certificou  o comisionado Don Benito Ramón de Hermida o día 13 de agosto de de 1758 a súa saida do Colexio Fonseca cara a Fumaces “distante 29 leguas desta ciudad” pra dar comenzo a información que lle fora confiada.En Fumaces dilixenciou e firmou a súa presencia as cinco da tarde do día 23 de agosto có interrogatorio dos pais do pretendente,que dixeron que eles tiñan 52 anos de idade, e o seu fillo  23, e que estaba solteiro.O ecónomo da freguesía,Antonio Álvarez,exhibíu diante do comisionado o libro de bautizos o día 24 de agosto.

            A pregunta deceoito do cuestionario,despois de grandes gabanzas do oponente e dos seus devanceiros,afirmou:

“O dito pretendente nen os ditos seus ascendentes nen algún deles tuveron nen exerceron oficios viles nen mecánicos de zapateiro,pregoeiro, porqueirizo, verdugo,cortador de carne nen outro que inducen infamia,baixeza ou pouca estimación,antes todos eles foron e son homes moi honrados,fillosdalgo que viviron sempre das súas facendas que tiñan moi crecidas e abondosas,e tuveron oficios repúblicos no país como rexidores,xuices e outros que exerceron  con moita estimación sin seren nunca  depostos deles nen faceren deméritos pra elo”( 58 )

Á pregunta 20 do cuestionario en relación cós devanceiros do pretendente, respondeu o ecónomo

"ser xente de moito punto que estima moito o seu créto e a honra coa que se mantuvo sempre esta familia no pais onde foi sempre moi apreciada e de moita estimación e ser o seu bisavó sobriño do glorioso San Francisco Blanco, da Orde  de  San  Francisco, mártir no  Xapón  e  parente inmediato do Ilustrísimo señor Don Francisco Blanco,bispo de Ourense e arcebispo de Santiago"( 58 )

 Abundaron nos mesmos términos de louvanza as numerosas testemuñas de Fumaces Pedro Fernández Cortés(68 años),Santiago Alvarez(50),Lázaro Alvarez(61), Antonio Fernández(52),Don José Barja,presbítero(58),Pedro Arias,presbítero de Riós (58),BartolomeuAlonso(40),Francisco Fernández(55),Bartolomeu da Rúa(58), Francisco Blanco(30),Domingo Barazal(38  anos)

Dato curioso é que firmaron daquela como testemuñas a rogo os sacerdotes AA<ntonio Rodríguez Blanco e Bieito Manuel Rodríguez Blanco,parentes do pretendente.

O comisionado iniciou as informaciós,despois de Fumaces,na freguesía de San Miguel de Progo o día 29 de agosto e no lugar do Tameirón o primeiro de setembro e no lugar da Trepa o día 4 de setembro e no lugar de Riós o día 7 e no lugar de Castrelo de Abaixo o día 14 onde rematou a información

A testemuña Francisco Rodríguez (45 anos), dixo no Tameirón que conocera a Catalina Blanco

"e sabe foi natural deste lugar, avoa materna do pretendente e filla de Don Francisco Blanco e Dona Lucia Alonso. Asimesmo ten noticia e sabe que foron naturais e veciños deste lugar e bisavós paternos do dito pretendente"( 58 )

Respostando á pregunta oitava engadiu:

"Os apelidos Blanco e Alonso cos que os sobrditos se apelidan son bos e limpos e de xente do meirande lustre do pais e por todos tidos e comunmente reputados"( 58 )

A testemuña Domingo Alonso(51) dixo dos ascendentes:

 "Todos eles foron moi honrados fillosdalgo que viviron sempre das súas facendas. E veneran na súa familia ó glorioso San Francisco Blanco, mártir no Xapón"( 58 )

Francisco Rodríguez (46 anos) manifestou que conoceu a Catalina Blanco  “natural deste lugar e freguesía e filla de Don Francisco Blanco e de Dona Lucia Alonso, avoa materna do dito pretendente. . . e sabe que foron naturais do lugar do Tameirón... Viviron sempre das súas facendas que tuveron moi crecidas e farturentas. E na súa familia veneran ó glorioso San Francisco Blanco"( 58 )

 Testemuños semellantes deron Francisco da Cima (68 anos), Santiago da Veiga (55 anos), Bernardo García (59 anos), Francisco de Araújo(60),Domingo Diéguez(50), Manuel da Veiga e Pedro da Cima,veciños todos do Tameirón.

            No lugar da Trepa declarou o día 4 de setembro Antonio Salgado(62 años)e dixo que Ana Pérez,veciña de Fumaces”fue natursl deste dito lugar da Trepa,bisavoa paterna do pretendente”( 58 ).

            Certificaron con grandes louvanzas.Pedro da Rúa Santistevan(58), Procurador general en Riós,Francisco del Rio(40),veciño do Tameirón.Alonso Domínguez(61), Lázaro Yáñez,presbítero de Rios(56)”conoció a la dicha Doña Ana Pérez y sabe fue natural deste lugar de la Trepa”,Francisco de Araújo(52),veciño de Pentes

            O día 7 de setembro tomou como testemuña no lugar de Castrelo de Abaixo  a Manuel Diéguez(40) que declarou que conoceu a Catalina Ginzález,avoa materna do pretendente,veciña de Villariño,filla de Diego González e de María Fernández,bisavós maternos,Salvador Pérez(50),Andrés Carreira(80),Andrés Rodríguez(60),Antonio Fernández(50),Antonio Raigadas(42) testemuñaron o mesmo todos eles.

            Certificóu o comisionado o remate do informe e firmou”en el lugar de Castrelo de Abaxo, feligresía de San Bartholomé de Berrande,distante de la ciudad de Santiago treinta leguas a veinte y quatro días del mes de satiembre de mil sietecientos y cinquenta y ocho”( 58 )

            Vista e examinada a información favorable e despois de evacuados todos os demais puntos necesarios,foi adnitido Francisso Rodríguez Blanco como becario no Colexio Maior Fonseca pra poder seguir os estudios e a docencia na universidade de Santiago

            A forma como fixo o ingreso no Colexio Maior Fonseca aquil mesmo ano 1758 non se conoce por perda do libro de asentos,pero sería a rutinaria de todos os que eran admitidos naquel centro universitario.Tampouco se conoce a data  exacta do ingreso,pero sábese qie no claustro do día 6 de agosto daquel ano 1758 tratouse e foi acordado

”el importe de la regulación de pruebas a Don Francisco Rodríguez Blanco pretendiente a una veca theóloga en el Colegio Mayor de Fonseca”.

No claustro de día 9 de novembro do mesmo ano 1758 escríbese:

“Vióse una quenta firmada de Juan Marcos Zumalaise Mancebo de Don Bernardo Castrillo que contiene el importe del manto que se sacó por el sastre Vilela para Don Francisco Blanco,colegial nuevo del Maior de Fonseca,cuya quenta,inclusas trenzas,hilo y echura,importa doscientos treinta y tres reales de vellón y se acordó se libren como las propinas de los señores contadores de Hacienda,la del Padre examinador de las matrículas,la del estudiante que explica la oración de San Lucas...”

                       [Marxe] Que se libre el importe del manto del señor Blanco

            Nas anteriores palabras de acordo do claustro universitario temos a contestación a pregunta sobre quen correu cos gastos de Don Francisco Rodríguez Blanco.

            Francisco Rodríguez Blanco continuaba na proocura de  novos ascensos do que fican alguns testemuños nos libros da universidade de Santiago.No claustro do día 14 de novembro de 1760 tratouse o seguinte:

“Otro[memorial] de Don Francisco Rodríguez Blanco,colegial en el Maior de Fonseca por el que se pretende cáthedra de extraordinario para explicar Theología”.

                                    Entre os acordos habidos neste mesmo claustro un foi o seguinte:

“También se vió otro memorial del señor Don Francisco Blanco,colegial maior de Fonseca pretendiendo explicar de extraordinario en la facultad de Theología y se le dio permiso para ello”

                        Esta concesión foi unha mostra da estima que os profesores  da universidade tiñan dos relevantes méritos do peticionario.Pero Don Francisco Rodríguez Blanco era home deseoso de maiores ascensos e non aquedaba nen descansaba ata lograr os seus anhelos.Con todos os estudios universitarios de Sagrada Teoloxía,atopábase coa realidade de non poder ser recibido ós graus de licenciado nen doctorado por carecer de orde sagrada,condición sine qua non na universidade de Santiago pra ser admitido a eles,e que él non  tiña por falla de medios económicos.Foi daquela cando acudiu ó Consello real por medio do representante Juan Domingo Albizu Loinaz representando como por bula do Papa Clemente VII ganada prá erección da universidade de Santiago,tuvera esta  universidade facultade de graduar os colexiais do Colexio Maior nas facultades de Teoloxía,Filosofía e ambos a dous Dereitos coa única condición de estar en posesión dunha beca.Posteriormente nunha Bula de Pio V e na Constitución 67 da mesma universididade,número primeiro,quedara determinado que pra recibir os graus de licenciado e doctorado era condición necesaria que os aspirantes deberían estar ordenados de orde sagrada,condición que Francisco Rodríguez Blanco non podía lograr por carencia de renta eclesiástica,aínda que  non por falla de voluntade en recibir as ordes sagradas.Ademais,pra recibir os graus de licenciado e doctorado non lle era posible acudir a outra universidade por os crecidos gastos que esto lle supuña cando a realidade era que en Santiago os gastos eran a mitade pros colexiais. Solicitou dispensa amosando o exemplar dos colexiais de San Ildefonso da universidade de Alcalá( 59 ).  

Contestando a petición de Don Francisco Rodríguez Blanco ordenou o Consello coa data 14 de abril de 1761 que a  universidade informara.Deuse lectura a real provisión no claustro do día 19 seguinte

“Y entendida por dichos señores y tratando en común y particular el asunto,acordaron ser muy arreglada la pretensión del señor Blanco y que por lo mismo se dispusiese el informe que pide el Consejo para que...se le dispense a dicho señor para los grados de licenciado y doctor de Theología...y a todos los que los pretendan aunque no estén ordenados in sacris y que el memorial lo disponga el señor rector y los Padres Maestros Vizoso y Peña”( 60 )

           O informe favorable dos Mestres Pais Antonio Vizoso e Xosé Peña ten a data do día 25 de abril de 1761 O informe con expresiós altamente significativas de louvanza foi aceptado por os participantes no claustro da universidade nemine discrepante. Rematou a universidade pedíndolle ó real Consello  que concedera como norma xeral o que pedia o aspirante Francisco Rodríguez Blanco.

              No seu informe ó rei en relación coa petición de Don Francisco Rodríguez Blanco, fixo constar a universidade a condición de fillosdalgo dos devanceiros do aspirante máis outras salientables calidades na súa persoa 

"Don Francisco Rodríguez Blanco es colexial actual en el Mayor de Fonseca, bachiller en Artes y Teologia y su catedrático de extraordinario en esta sagrada facultade,sujeto de  notoria  literatura, habilidad,conducta, y  de la  mejor  nota  y fama.Es también cierto y constante todo lo que expone a V.A en su súplica  y con particularidad el que...está privado,como todos los demás profeores de Teología de esta universidad que no tengan la circunstancia de orden sacro demás de[no]poder recibir en ella los grados de Teología[ni]de obtener las cátedras de esta universidad...Y este el motivo porque muchos profesores  de esta univesidad,muy hábiles y de reconocida aplicación y literatura,se quedan sin recibir los grados mayores de licenciado y doctor en Theología y sin seguir la carrera de oposiciones a prebendas...Por lo que,después de haber reflexionado y conferenciado largamente la materia,no solo no encuentra el menor incenveniente en la súplica y pretensión de Don Francisco Rodríguez Blanco, que por sus notorias prendas y circunstancias es acreedor al favor y benignidad de V.A.,sino que nos parece utilísimo y conveniente al bien y enseñanza pública,honor y lustre de esta universidad...que V.A.,por uno de los efectos de su piedad y clemencia,dispense en la referida constitución 67,no sólo con el citado Don Francisco Rodríguez Blanco,sino con todos los demás profesores della para que...se les pueda dar en esta universidad los grados de licenciado y Maestro en Theología,que es cuanto se nos ofrece y podemos decir en el asunto"( 61 ).

             Estas expresiós a pról do pretendente foron suficientes pra mover o ánimo real a outorgar a gracia que se lle pedía.A concesión real  sin precedentes chegou á universidade coa expresión “pra que sin exemplar se lle dea  o grau".

Por perda do libro de actas onde se asentaban as concesiós de títulos de licenciado e doctor en Sagrada Teoloxía, non  se conocen todos os pormenores.Consta,sin embargo, que recibiu o título de Doctor o día 15 de novembro de 1761.No Claustro do día 25 de natal dese ano 1761 fíxose  constar a presencia de Don Francisco Rodríguez Blanco por primeira vez no claustro como  doctor con  estas palabras:

              “Hizo el señor Blanco por ser la primera vez que viene a claustro el juramento de constitución”.

            Conócense poucos datos da actividade posterior de Don Francisco Rodríguez Blanco na universidade de Santiago.a pesar de que a súa valía era reconocida universalmente como  o testemuña unha serie de datos  en torno ó ano 1767.

            O día 20 de xaneiro daquel ano 1767 tomou posesión da cátedra de Artes por vacante do anterior Mestre Pai Martínez ( 62 )

            Un dato que pon moi de manifesto a estim aqwue aunivedsidade de<santiago tiña dasúa Pessoa,´que as autridades pensaron nel nun momento tan importante cando os estudios de Gramática abandonados por os xesuitas expulsados por decreto real esixiron a presencia unha persoa que se fixera cargo deles.Axuntado o claustro universitario o día 13 e maio de 1767 pedio ó Consello real instrucción sobre o modo de proceder na docencia dos estudios de Gramática.De momento a universidade nomeou ó Doctro Don Francisco Rodríguez Blanco para que,xunto co Mestre Frai Xoán López realizaran a partir do día primeiro de agosto as xestiós necesarias  pra acadar locais onde fora posible a docencia dos estudios de Gramática.Gracias as súas boas xestión puderon continuar aquel mesmo ano os estudiosde Grmática con mestres sustitutos por votación maioritaria das autoridades universitarias.

            Por término do seu trienio de Mestre de Artes,convocáronse edictos no día 20 de abril de 1769 e presentáronse como candidatos o Doctor Don Francisco Suárez de Temes,o Pai Moas,Don Xosé María Sanz y Bazán,o bachaler Xosé Touriño,Pardo de Andrade e outros( 63 ).

            A actuación do Doctor Francisco Rodríguez Blanco en relación cos estudios de Artes estuvo sempre presente  nos vindeiros anos como se demostra por a súa actuación ainda no ano 1784 cando o catedrático de Filosofía e director das Escolas González Varela dirixiu unha petición ó Consello pra que as cátedras foran postas a concurso,pretensión que foi estudiada no claustro universitario do día 28 de novembro e confiada a decisión deste punto ó parecer e informe do Mestre Pai Blanco e do Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco.

           

7.- Ordes Sagradas

            Sempre namente do Doctor Francisco Rodrígue Blanco alumeou moi viva a vontade de recibir  as rse sagradas,aspiración que nunca pudera  conseguir po carencia de medios ecionómicos para unha comgrua sustentación esixida por as normas eclesiásticas.Este fermoso ideal da súa vida pudo comenzar a ser unha realidade coa beca lograda en dura oposición no Colexio Maior Fonseca da universidade de Santiago e cos títulos ganados posteriormente na mesma universidade.Pra decatarnos de cómo chegou a  conseguir as sagradas ordes cómpre conocer todos os escalós subidos.Non conocemos cando e onde acadou os pimeiros graus das sagradas ordes necesarios pra poder aspirar a algún beneficio eclesiástico,Cando menos compría que o aspirante tuvera ganado cando menos a tonsura clerical da que xa gozaba no ano 1767 como pode ser comprobado por o dato seguinte

            Tiña a universidade de Santiago dende os seus orixes dereito de presentación do curato de Santa Cristina de Nemenzo.No claustro do día 30 de abril daquel ano 1767 propuxo o rector estar vacante Pra cubrilo foron presentados daquela como candidatos en primeiro lugar Don Lorenzo Felgueira,no segundo lugar o Doctor Francisco Rodríguez Blanco e no terceiro Don Andrés Vicente Mosquera.Foi nomeado pra ocupar o posto a noso protagonista.

            Este dato fai pensar que nesa data xa tiña recibida algunha das ordes sagradas.Certo que non tiña ningunha orde sagrada no ano 1761 cando acudiu ó Consello real pedindo dispensa pra recibir os graus de licenciado e doctor que non podía lograr por carencia de orde sagrada.No ano 1767 xa pudo recibir o beneficio curado de Nemenzo,sinal evidente de que xa tiña algún grau,cando menos a tonsura clerical. ¿Cándo e onde foi ordenado de orde sagrada antes do ano 1767.A posibilidade eincluso a convicción de que fora en Santiago.aconselloume examinar os documentos existentes nos “Mazos” da Sección Sagradas Ordenes do arquivo arqudiocesán de Santiago, Fixen varias viaxes dende a miña residencia parroquial de Cerdedelo (Laza). Revisei cadaún dos moitos documentos dos anos 1761-1767 ambos a dous inclusive con resultados totalmente negativos.O traballo foi laborioso debido a escasa organización desta sección documental.

            Tamén consultei o arquivo diocesán de Ourense sin ningún achado positivo.Despois de todo aínda queda a dúbida sobre o lugar onde recibiu o Doctor Francisco Rodríguez Blanco os prmeiros graus das ordes sagradas.

            Da actividade do Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco no beneficio de Nemenzo non se sabe ren.O actual párroco de Nemenzo Don Xavier Pose comunicoume que non existen os libros parroquiais daqueles anos o que non pemite conocer nada relativo a labor parroquial de Don Francisco Rodríguez Blanco nin saber si en realidade residiu algún tempo naquel seu beneficio.

            En relación coa ordenación de diácono e de presbítero existe no arquivo diocesán de Lugo no libro de ordenaciós o dato de ter sido ordenado Don Francisco Rodríguez Blanco de diácono e de presbítero por o Ilustrísimo bispo daquela diócese Don Fray Francisco de Armaña

“El seis de enero de mil setecientos setenta su señoría Ilustrísima,en la misa que celebró en su palacio episcopal,confirió el presbiterado a Don Francisco Rodríguez Blanco,cura de Santa Cristina de Nemenzo,obispado de Santiago ... que,asimismo,había recibido el diaconado el treinta y uno de diciembre de mil setecientos  sesenta y nueve.Y como secretario de cámara,lo firmo.Doctor Puga”( 64 )        

            Este dato da ordenación sacerdotal foi aportado por Don Francisco Rodríguez Blanco e figura  no expediente da oposición a maxistralía da catedral de Tui no ano 1772.     

            Gozaba daquela o noso protagonista de 35 anos de idade e tiña logrado o ideal soñado durante a súa vida cia recepción de todas as ordes sagradas.O seu currículum era  unha realidade xubilosa no meiidiano da súa existencia.A súa vida estaba marcada con sinais de loitadoor triunfante

            Outro dato do seu quefacer no ambiente  universitario de Santiago foi o trienio de Mestre de Artes rematado no ano 1769.Puxéronse novos edictor convoctorios o día 26 de abril do mesmo ano.Presentáronse como candidatos o Doctor Don Francisco Suárez de Temes,o Pai Moas,Don Xosé María Sanz y Bazán,o bachaler Xosé Touriño, Pardo de Andrade e outros( 64 )

            O derradeiro dato  sobre a presencia de Don Francisco Rodríguez Blanco na  universidade de Santiago é do día 26 de novembro de 1769 cando aparece formando parte do tribunal de exames pra o doctorado en Cánones de Don Mateo Fandiño,abogado da real Audiencia( 65 )

8.- Oposición a maxistralia de Tui

            Por ascenso ó arcedianato de Montes de Don Lorenzo Cortiñas de la Rocha o Reverendísimo arcebispo bispo de Tui Don Frai Lucas Ramírez convocou en forma solemne a vacante da maxistralía da catedral coa data 30 de xuño de 1772 coas seguintes palabras:

“Nós Don Fray Lucas Ramírez,por la gracia de Dios,etc,Hacemos saber a qualesquiera personas que el presente edicto vieren como la canongía magistral de púlpito de dicha santa iglesia está vaca por haber pasado al arcedianato de Montes,dignidad de dicha santa iglesia,el señor licenciado Don Lorenzo Cortiñas de la Rocha su último poseedor a cuya prebenda magistral vacante está agregada la cuarta parte del beneficio de San Pedro de Forcadela que su valor se reputa en dos mil reales de vellón cada año,poco más o menos,además de el de la prebenda,y porque su provisión a nós pertenece conform,e su institución y bulas apostólicas,todas las personas que ellas se quisieren oponer,siendo graduados de doctores o licenciados en sagrada Teología por una de las universidades aprobadas de estos reinos de Castilla  y León o por la de Bolonia,habiendo recibido el grado...parezcan ante nós o ante el infraescrito secretario de dicho cabildo por si o su legítimo procurador dentro de sesenta días que corren desde la fecha de este edicto,el qual término pasado y habiendo calificado sus personas en la forma ordinaria y dado muestras de su suficiencia en una lección de veinte y cuatro horas sobre uno de tres puntos que se les señalaren en los tres libros de el Maestro de las Sentencias en sagrada Teología sustentando una hora de argumentos y predicando un sermón con puntos de otras veinte y cuatro horas sobre uno de los puntos que le tocaren y eligiere en los sagrados evangelios,quedando los edictos abiertos hasta hacerse la elección,se proveerá dicha canongía en la persona que fuere más suficiente y a  propósito  para  el  servicio  de  Dios.....Treinta  días  del  mes  de  junio  de 1772”( 66  )

Este edicto de convocatoria foi remitido coa mesma data 30 de xuño a todas as igrexas onde podería interesar nos seguintes términos:
           “Muy señor mío:El incluso edicto para la canongia Magistral de púlpito       

            vacante en esta santa iglesia se servirá Vmd, fijar en essa en la  parte que

            se acostumbra  y remitirme al pie de esta,certificación de ello con

            muchos órdenes de su servicio a que atenderé con la puntualidad que

                        pide mi obligación.Nuestro Señor guarde a Vmd  muchos años.Tuy xuño 30 de 1772.B.L.M. de Vmd. su mayor servidor”( 66 )       

           

Cabido do día 26 de agosto de 1772:

            [Marxe:”Calificadores para los opositores a la canonjía magistral]

“En este cabildo,teniendo presente va a fenecerse el término de los edictos para la provisión de la prebenda magistral vacante en esta santa yglesia por haber pasado el señor Don Lorenzo Cortiñas de la Rocha al arcedianato de Montes,se nombraron por calificadores de los que se declararen opositores a dicha prebenda,[y]dar puntos y proveer todo lo más tocante al concurso a dichos señores Doctor Don Juan Francisco Prieto,arcediano de Alabruje,Doctor Don Enrique Moscoso,doctoral,al Doctor Don Manuel Jerónimo Vallejo, penitenciario,y se acordó que el día primero de septiembre próximo venidero den principio a la calificación de los opositores...Y de este acuerdo el presente secretario ponga testimonio en los autos del concurso”( 67 )  

            Neste mesmo cabido os calificadores nomeados aceptaron o seu nomeamento e

”mandaron se ponga a su continuación certificación de dicho nombramiento y por cabeza del proceso un edicto como los despachados a las santas yglesias con las certificaciones de sus respectivos secretarios de averlo recivido y firmado”

A continuación o secretario puxo o certificado pedido por os nomeados calificadores

            Os opositores licenciado Don Francisco Gómez de la Torre,clérigo tonsurado, natural de Casas de Periedo(Santander),Don Pedro Alvarez  de la Peña,Maxistral e Maestrescuela na Colexiata da Coruña,Don Domingo Ares de Mouronte Seixas,colexial en San Clemente(Santiago)e Don Xosé Ramón Callejas Coca,presbítero, natural de Verde Marván(Zamora),presentaron os seus escritos o día 3 de setembro de 1772 e Don Francisco Rodríguez Blanco o día 4 do mesmo mes.

            O  documento de presentación á opositor do Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco ten os términos seguintes:

“Don Francisco Rodríguez Blanco,colegial huesped del  mayor de Fonseca y párroco de Santa Christina de Nemenzo en el arzobispado de Santiagio,suplica a V.S.Y. se sirba admitirle a la oposición de la prebenda actualmente vacante respecto tener las circunstancias de legítimo opositor.Favor que espera de la justificación de V.S.Y. El suplicante.Dr. Francisco Rodríguez Blanco. Tuy, septiembre 4 de 1772” [firmado e rubticado]

A continuación quedou dilixenciada a presentación con estas palabras:
“Tuy,septiembre 4 de 1772 Se le ha por opuesto quanto haya lugar y, reconocidos sus títulos,se proveerá lo que sea de justicia.Lo decretaron, y firmaron los señores Deán y calificadores de que yo el secretario doy fee.El Deán[rúbrica] El arcediano de Alebruje[rúbrica].Ante mi.Sotto[rúbrica]( 68 )

           

[Cabido catedralicio do dia 4 de setembro de 1772]

            “Tuy.Nuestro cabildo ordinario de 4 de septiembre de 1772

            [Marxe:“Opositores a la prebenda magistral]

En este cabildo,en inteligencia de haberse calificado cuatro opositores a la prebenda magistral vacante,se acordó que a las siete y media de la mañana del nueve del corriente se den puntos al más moderno para leer en el día diez,y así sucesivamente no impidiéndolo algùn día festivo u otra ocupación de la yglesia...”( 69 )     

Neste mesmo día 4 de setembro deixaron constancia no expediente ou proceso de oposición a maxistralía os calificadores:   

[Marxe:”Calificación de dos opositores].

Dentro de la sala capitular de la santa iglesia catedral de la ciudad de Tuy a quatro días del mes de septiembre de mil setecientos setenta y dos.ante loz señores Deán y calificadores y de mi el secretario capitular parecieron el Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco y el Doctor Don Domingo Ares de Mouronte y Seijas conthenidos en los memoriales o peticiones antecedentes  y exsivieron cada uno sus títulos y papeles,es a sauer, el dicho Don Francisco Rodríguez Blanco una certificación de Don Josef Antonio Peñalosa,cura de la parrochia de Santa María de Fumaces,diócesis de Orense, que acredita nacido dicho Don Francisco Rodríguez el día doce de agosto del año de mil setecientos treinta y cinco y que fue baptizado en quince de aquel mismo mes y año,y un título del Ilustrísimos señor Don Fray Francisco  Armaña,obispo de Lugo,de que resulta auer  ordenado de misa a dicho Don Francisco  en seis de henero de mil setecientos y setenta[y diácono el 31 de diciembre de 1769] y el grado de Doctor por la universidad de Santiago en quince de noviembre de mil setecientos  sesenta y uno...Y,vistos y reconocidos unos y otros documentos por dichos señores,los declararon por buenos y a los mencionados Don Francisco Rodriguez Blanco y Don Domingo Ares por lexítimos opositores a la prebenda bacante...El Deán[rúbtica] El arcediano de Alebruje[rúbrica] ( 69 )

            O movemeto en torno a esta oposición síguese perfectamente en base ós documentos orixinais conservados no arquivo diocesán de Tui. e recollidos con toda solicitude por o arquiveiro do bispado Don Avelino Bouzón Gallego a quen se lle debe este traballo de revisión de todas as actas do cabido e do expediente

[Marxe do proceso;”Puntos al Doctor Blanco]

Dentro de la sala capitular de la santa yglesia catedral de la ciudad de Tuy a quince días del mes de septiembre de mil setecientos setenta y dos años,los señores Deán y calificadores,queriendo dar puntos al Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco,hallándose éste presente y siendo cerca de las ocho de la mañana.se llamó un niño de la sacristía y [se le]mandó diese tres  piques,como lo hizo,en el Maestro de las Sentencias,y registrados,se halló dio el primero en la distinción veinte y nueve que comienza Est praeterea;el segundo en el segundo libro, distinción veinte y veinte y uno que comienza aquella Post haec videndum est y esta Videns igitur y el tercero pique en el libro tercero,distinción diez y ocho y diez y nuebe que comienzan aquella De mérito etiam Christi y esta Nunc vero quseeremus.Y vistos y considerados por dicho Doctor Blanco,escogió la distinción veinte y nueve del primer pique.Y dichos señores Deán y calificadores señalaron para arguyrle a los Doctores Albarez y Mouronte.Firmaron y de todo ello doy fee.El Deán[rúbrica].El arcediano de Alebruje”[rúbrica] ( 69 )

[Marxe:”Auto para dar puntos a los señores opositores por su orden para el sermón]

            Dentro de la sala capitular de la santa yglesia cathedral de la ciudad de Tuy a dieciseis días del mes de septiembre de mil setecientos y setenta y dos años,los señores Doctores Don Fermín Tejerezo de Tejada,Deán,Doctor Juan Francisco Prieto,arcediano de Alabruje(sic),Doctor Don Enrique Moscoso,doctoral y el Doctor Don Manuel Jerónimo Vallejo,penitenciario.dignidades y canónigos de esta santa yglesia y calificadores de los opositores a la prebenda magistral vacante,habiendo visto los autos antecedentes,dixeron que mediante dichos opositores,a excepción del Doctor Blanco,tienen cumplido con la lección de puntos y se persuaden lo hará en esta mañana dicho Doctor Blanco, probeyeron este autto por el qual protextan dar  puntos para el sermón y a cada vno por su orden principiando por el licenciado Don Francisco Gómez de la Torre a quien dio aviso el presente secretario en el día de ayer para que concurra a tomarlos en esta mañana.Firmaron y de todo ello doy fee.El Deán[rúbrica].El arcediano de Alebruje[rúbrica].Ante mi.Juan Antonio Garzía de Sotto[rúbrica]( 69 )

[Marxe:”Cómo leyó el Doctor Blanco]

Certifico yo el infrascripto secretario capitular como en la mañana de este día [16-09-1772],el Doctor Don Francisco[Rodríguez] Blanco leyó por espacio de vna  ora sobre el punto que eligió en la mañana del día quince y en otra ora consecutiva respondió a los argumentos que le fueron puestos por sus coopositores los Doctores Albarez y Mouronte todo ello en presencia del Ilustrísimo señor arzobispo obispo y señores Deán y cabildo de esta santa yglesia y más concurso.Y lo firmo.Tuy septiembre diez y seis de mil setecientos setenta y dos  años.Ante mi.Juan Antonio Garzía de Sotto[rúbrica]( 69 )

[Marxe:Puntos para el sermón del Doctor Blanco]

Dentro de la sala capitular de la santa yglesia cathedral de la ciudad de Tuy a veinte y tres días del mes de sepiembre de mil setecientos setenta y dos años,los señores Deán y calificadores,siendo cerca de las ocho de la mañana de este día y estando pronto el Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco a efecto de tomar puntos para predicar,llamando vn niño de la sachristía se le mandó picase tres veces,como lo hizo,en la Biblia sacra que tomó y tenía en las manos dicho señor Deán y,reconocidos los tres piques,se halló dio el primero en los capítulos nuebe y diez de San Matheo que comienzan aquel Et ascendens y éste Et conuocatis,el segundo,en el capítulo nuebe de San Lucs que comienza Convocatis avtem,y el tercero en los capítulos doce y trece de San Juan que comienzan aquel Iesus ergo y éste Ante diem festum.Y vistos y considerados por dicho Doctor Blanco escojió el capítulo nuebe de San Lucas en el segundo pique.Firmaron dichos señores Deán y calificadores.Y de todo ello yo el secretario doy fee.El Deán[rúbrica].El arcediano de Alebruje[rúbrica]( 69 )

           

[Marxe”Cómo predicó el Doctor Blanco]

Doy fee yo el infrascripto secretario capitular como en la mañana de oy dia el Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco predicó vn sermón de ora sobre el capítulo que elijió en el día de ayer veinte y tres del corriente hallándose presente el Ilustrísnmo señor arzobispo obispo y señores Deán y cabildo desta

santa yglesia cathedral y más concurso.Y lo firmo.Tuy septiembre veinte y quatro de mil setecientos y setenta y dos años.Ante mi.Juan Antonio Garzía de Sotto[rúbrica]( 69 )

            É esta a derradeira acta levantada no proceso de investidura da maxistralía na catedral de Tuy.Finaliza o expediente ou proceso de oposición coas siguintes palabras:

            “Provista el 28 de septiemnbre de dicho año de 1772 en el Doctor Blanco”

            O día 25 de setembro celebraron cabido as autoridades da catedral e acordaro  o seguinte:

           

[Cabido de 25 de setembto de 1772]

            “Tuy.Nuestro cabildo ordinario de 25 de septiembre de 1772.

            [Marxe:”Señálase día para la provisión de la Magistral]

En este cabildo,atendiendo a que en el día de ayer se concluyeron los ejercicios litrarios de los opositores a la canonjía Magistral,vacante en esta santa yglesia,se acordó se pase a su provisión en la mañana del día lunes veinte y ocho del corriente después de horas,lo que noticie el dicho señor Maestrescuela al Iustrísimo señor arzobispo obispo para que se sirva concurrir a la votación y el señor Deán despache cédula ante diem convocatoria de todos los señores canónigos que se hallaren en el lugar en la forma ordinaria.Y también se acordó que los señores llaveros del arca de trss llaves saquen della y entreguen a dichos opositores los viáticos por la conducta del presente secretario con arreglo a la regulación y el mismo secretario les haga saber concurran a informar de su  derecho en el día que va señalado”( 70 )

[Cabido do día 28 de setembro de 1772]

            A pesar do que se di no cabido anterior,non existe inexplicablemente no libro oficial de cabidos este do día 28 nen figura a designación de Maxistral.Ten que existir algunha explicación.Non é pensable que o secretario se esquecera de anotar o máis pincipal como foi a designación da persoa do Maxistral.No expediente orixinal quedou doblemente afirmada a  provisión.Na última folla anotouse:”Provista en 28 de septiembre del año de 1772 en el Doctor Blanco”,e na portada do expediente tamén se anotou”Proveiose en el Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco en 28 de septiembre”

[Cabido de 9 de octubro de 1772]

            “Tuy.Nuesttro cabildo ordinario de 9 de octubre de 1772

            [Marxe:”Pruebas del Doctor Blanco]

En este cabildo,habiéndose dado por parte del señor Don Francisco [Rodríguez]Blanco,electo Magistral de esta santa yglesia,memorial de su genealogía de padres y abuelos,pidiendo informante,se nombró por tal al señor Don Manuel Alejo Tobar,canónigo prebendado de esta santa yglesia,y acorsdó se le libren los despachos necesarios.Y así lo acordaron y firmaron los dos señores firmadores del cabildo según costumbre.Y de todo ello yo el secretario doy fee”[rúbrica]( 70 )

[Cabido de 25 de octubro de 1772]

            “Tuy.Nuedstro cabildo ordinario de 25 de octubre de 1772

            [Marxe:”Pruebas del Doctor Blanco] Caligrafía distinta de la acostumbrada

En este cabildo se han leido las pruebas del Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco,electo canónigo Magistral de esta santa yglesia,y se hubieron por vistas y aprobadas y acordó se le dé la posesión y en su nombre,como su apoderado,a dicho señor Doctor Don Antonio González,en la silla del coro,precedido el juramento que se acostumbra.Y,con efecto,puesto de rodillas ante la imagen de un crucifijo y con las manos sobre un misal que estaba en la mesa del señor Deán,juró en ánima del dicho señor Doctor Blanco,en fuerza de su poder,ante mi el secretario de guardar y defender el misterio de la Limpia y Pura Concepción de Nuestra Señora,observar y cumplir los loables estatutos y costumbres de esta santa yglesia.guardar secreto en los  asuntos y materias que se trataren en cabildo y,ultimamente,de cumplir con todas las cargas y obligaciones de su prebenda magistral según lo hicieron y debieron hacer sus antecesores y en defecto además de caer en la pena de perjuro y caso de menos valer y de pagar las costas y daños que se causaren.Y luego bajaron al coro dichos señores Don Juan Francisco de la Campa que hace de maestro de ceremonias y Don Antonio Rodríguez Canseco,comisionado por el cabildo y junto con ellos dichos señor Doctor Don Antonio González al cual hicieron sentar y se sentó en la silla correspondiente con el bonete puesto en la cabeza.Y en vista de estas insignias y de las más que el derccho dispone,le dieron y hubieron por dada la posesión en dicha silla del coro de la mencionada canonjía magistral,real,actual,corporal,civil seu quasi y mandaron que en ella ninguna persona le inquiete ni perturbe bajo las penas establecidas y con apercibimiento de lo más que haya lugar.Y el sobredicho,de cómo la tomó como tal apoderado quieta y pacìficamente sin contradicción de persona alguna,pidió a mi el secretario se lo dé por testimonio y que los presentes le sean testigos,que lo fueron Don Miguel María Mosquera,arcediano de Tabueja,dignidad de dicha santa yglesia,Don Juan Francisco Comesaña,sacristán mayor de ella,Juan González,vecino de dicha ciudad y otras diversas personas de ella.E inmediatamente volvieron hasta[la]sala capitular y en ella dicho señor Don Antonio González hizo la ceremonia de abrazar a todos los señores individuos,a cada uno en su asiento,empezando por el señor Deán y el sobredicho tomó el [asiento]suyo”( 70 )

[Cabido de 15 de xaneiro de 1773]

            “Tuy.Nuestro cabildo ordinario de 15 de enero de 1773

            [Marxe:”Profesión de fe del Magistral]

En este cabildo el señor Doctor Don Francisco[Rodríguez]Blanco, Magistral, puesto de rodillas ante la imagen de un crucifijo y con las manos sobre un misal, ratificó el juramento hecho por su apoderado el señor Don Antonio González,al tiempo de su ingreso y como en él se contiene.Y al mismo tiempo hizo dicho señor Magistral la profesión de la fe en la forma y con la solegnidad[sic] acostumbrada.Y lo pidió por testimonio”( 70 )

[Cabido de 15 de marzo de 1775]

            Neste cabido o Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco firmou...

            ”yo Doctor Don Francisco  Blanco que hago de secretario”( 70 )

[Cabido de 14 de agosto de 1776]

Neste cabido figura por primeira vez”Doctor Don Francisco Blanco, Maestrescuela”( 70 ).

Non se conoce a data do seu nomeamento

[Cabido de 26 de xaneiro de 1793]

Neste  cabido  aparece  “Doctor  Don  Francisco  Rodríguez Blanco Maestrescuela”( 70 ).

[Cabido de 1 de agosto de 1793]

Neste cabido figura”Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco,Maestrescuela” no primeiro lugar e asina a acta con Don Francisco Benito de Castro Villegas e co secretario.( 70 )

[Cabido de 15 de novembro de 1793]

            “Cabildo ordinario de 15 de noviembre de 1793

El señor Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco,Maestrescuela,presentó un memorial con la real Cédula de presentación del decanato vacante en esta santa yglesia por muerte del señor Don Balthasar Carrillo y Niebla,despachada a su favor,el título de colación y auto de immitendo,suplicando se le diese la posesión de silla de dicho decanato,y en vista de haber expuesto el señor Doctoral estar corrientes los mencionados documentos y que en su consecuencia se le podía dar la posesión solicitada,como también cumplido dicho señor Maestrescuela con las visitas de ceremonia y jurado a presencia del cabildo en la forma acostumbrada,por los santos evangelios que tocó con sus manos en un misal que se hallaba en la mesa que hace frente al asiento del señor Deán,de que cumpliría con las obligaciones y cargas de su prebenda y  guardaría los loables estatutos y costumbres de esta santa yglesia y el secreto correspondiente,quedando el cabildo formado,salió en compañía de los señores Saboya y Mendivil,nombrados al efecto,y de el secretario y,pasando al coro de esta santa yglesia,mandaron que el expresado señor Maestrescuela sentase en la silla alta que corresponde a la referida dignidad de Deán y pusiese el bonete en la cabeza,por virtud de cuyas insignia a voz y en nombre de las más que dispone el derecho,dijeron daban y dieron al citado señor Maestrescuela la posesión del mencionado decanato real,actual,civil seu quasi; y de cómo lo tomaba quieta y pacificamente por el día y por el sol,sin contradicción alguna lo ha pedido por testimonio y que fuesen testigos los presentes que lo fueron Don Ventura Carballo,presbítero, Ciprián Patiño y Joséf Besada,cuyo acto concluido, volvieron todos a la sala capitular donde aún estaba formado el cabildo y se le dió asiento al expresado señor nuevo Deán en el que le toca.Así lo acordaron y firmaron los dos señores firmadores del cabildo según costumbre,de que yo el canónigo secretario capitular certifico.Doctor Blanco de Castro[rúbrica].De acuerdo de los señores Padres y cabildo.Don Josef Sánchez,canónigo  secretario”[rúbrica].( 70 )

            No cabido ordinario do día 27 de novembro de 1793 propuxo o Deán Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco e quedou acordado aumntar a estantería do arquivo,Rubricou a acta como Deán( 70 ).

            No cabido do día 29 de novembro de 1793 fixo a profesión de fe do seu novo cargo de Dán( 70 )

[Morte do Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco no dia 12 de marzo de 1803]

“Certifico yo el infrascrito secretario capitular que,habiendo pasado de esta  a mejor vida nuestro Deán el señor Doctor Don Francico Rodriguez Blanco en la tarde del día 12 de los corrientes,dispuso el señor presidente de común acuerdo con el señor maestro de ceremonias,como se practicó con el último señor arcediano de Alebruje,se tocase a vacante,el que se le enterrase en la tarde del 13 después de maitines,que el 14 se celebrase su entierro y en los días siguientes sus honras y en el 17 la misa de Hermandad conforme se acostumbra en esta santa yglesia,en fe de lo cual lo firmo.Tuy,17 de marzo de 1803[rúbrica].( 71 )                                

[Margen].Fueron nombrados los señores Maestrescuela y Sánchez para hacer el duelo( 71 ).

[Cabido do 18 de marzo de 1803]

            “Cabildo ordinario del día 18 de marzo de 1803

Se leyó otra de los cumplidores del difunto señor Deán Doctor Don Francisco Rodriguez Blanco en que ofrece entregar a este cabildo el escaparate con el ramo de plata que legaba a esta santa yglesia con mil y quinientos reales a favor de la fábrica y se acordó en su vista que los señores contadores de hacienda reciban uno y otro legato continuando en el inventario de alhajas dicho ramo y que se les conteste para que hagan efectiva su entrega en la sala capitular en la mañana del dia 21”( 71 )

 [Cabido do día 24 de marzo de 1803]

“Cabildo ordianrio del  día 24 de marzo de 1803.El señor presidente dio cuenta de haberse entregadio por los cumplidores del difunto señor Deán los mil quinientos reales que ha dejado para la fábrica los que se han puesto en la arca de tres llaves y entregado tanbién el ramo de plata con un escaparate y,mediante que este no se necesita para su custodia ni hace falta en esta santa yglesia,habiendo expuesto el señor Doctoral interino 1o que,según los términos con que lo había cedido por su testamento dicho difunto señor Deán,se podìa disponer su venta,quedó por propuesto este particular para otro cabildio a solicitud del  referido señor Doctoral”( 71 )

             ¡Madia leva si,como declararon algunhas testemuñas no expediente fora certa a relación de parentesco entre Don Francisco Cid,bispo de Ourense,e os familiares  devanceiros de Don Francisco Rodríguez Blanco( 72 ).

Eu pensei nun primeiro intre que a información de Francisco Rodríguez Blanco poderían servir ó investigador de magnífica fonte de datos úteis prá vida de San Francisco Blanco, de quen él dixo e resultou ser certo que o seu bisavó fora sobriño. Sin embargo, non  me foi posible aproveitar todos os datos,a causa das miñas limitaciós cando escribín a primeira vez a vida do santo, pra chegar por medio deste fío orientador

ó novelo que iba buscando. Arestora que as circunstancias mo permitiron só en parte, levado do meu afán endexamáis satisfeito de conocer a verdade das cousas, tratei de darlle luz a este asunto que me parecía moi interesante, pero tuven que convencerme lamentablemnete de que moi pouco se pode aproveitar por falta dos libros parroquiais do Tameirón do tempo de San Francisco Blanco. As primeiras partidas de bautizados, que  se conservan non son orixinais senón copiadas do libro vello no ano 1803, comenzan no ano 1700, como aparece do testemuño posto no libro por o párroco daquel ano. Xa deixo constancia do que di que o portugués rebelde roubou nos anos finais do século XVI os libros da igrexa do Tameirón.

Tampouco se atopan as partidas que servirían pra poder demostrar o afirmado por algunhas testemuñas  sobre  os devanceiros de Don Francisco Rodríguez Blanco en  ningún  de  cantos  libros consultei moi  detidamente( 73 ).

             Cómpre que engada algo máis sobre a vida deste egrexio clérigo Don Francisco Rodríguez Blanco.Tras unha fecunda labor na docencia universitaria,tomou a decisión de iniciar a súa vida que sempre él devecera,de seguir a carreira eclesiástica.Despois de algún tempo a fronte de beneficio de Santa Cristina de Nemenzo,tuvo un lugar moi destacado na diócese de Tui onde ocupou os máis altos postos dende o ano 1772 cando ganou a oposición da maxistralia.No cabido do día 28 de xuño de 1776 presentou un modelo pra un medio corpo de prata  de San Pedro Telmo que il mesmo trouxera de Santiago,de un peso apreciado en algo máis de 300 onzas e un importe de seis mil reas. A feitura,a 15 reás por onza,subiu a 4.500.O cabido deu aprobación a obra costeada por a confraría de San Telmo dos prebendados da catedral.O licenciado Don Vicente de Valderrama,coengo en Tuy e Inquisidor en Santiago,pagou 4.054 reás pró dourado do medio corpo da imaxe.Encargado Don Francisco Rodríguez Blanco de xestionar a obra có xoeiro de Santiago Xose Bobiller,xa pudo acordar o cabido o día 4 de xullo de 1777  colocar a imaxe de Pedro Telmo no medio corpo de prata.O custo final da obra foron 16.074 reás( 74 )

            No ano 1793 ocupaba o cargo de mestrescola  da catedral e nese mesmo ano tomou posesión do oficio de Deán da mesma pró que fora presentado por o rey.Durante o seu deanato dirixiu personalmente na catedral grandes obras que fixo o mestre Domingo de Nóvoa Lemos no tempo do bispo Don Xoán García Benito.

            No mes de octubro de 1796 foi nomeado por o cabido da catedral xunto co mestrescola  Xosé Ruiz Manjón gobernador do bispado en vacante por morte do bispo Don Domingo Fernández Angulo( 75 ).

            O novo bispo Don Xoán García Benito comisionouno o día 9 de setembro de 1797 pra que no seu nome tomara posesión do bispado, como así o fixo o día 26 do mesmo mes..

            No posto de gobernador do bispado permanceu ata que o novo bispo Don Xoán García Benito tomou posesión efectiva o día 26 de maio de 1798( 76 )   

                     No ano 1799 iniciou coa aprobación do cabido”la grande obra de la sala de la Contaduría y ropero donde éste guarda los hábitos de coro de sus individuos,unido a la catedral por su costado del norte y en parte de su atrio y se acabó de perfeccionar en el de 1801”.Tamén rematou a súa obra magna do  altar de San Francico Blanco na catedral de Tui,na sacrestía da capela do Santísimo Sacramento,tema que tratarei con maior detención no capítulo 10( 77 ).

                     Francisco Rodríguez Blanco foi o derradeiro e moi benemérito representante da Saga dos Blanco.Tratábaae na corte de España da nominación de bispo de Tuy e o seu nome era un dos que figuraban na mente dos responsables do nomeamento,pero a morte na tarde do día 12 de marzo de 1803 tronzoulle esta posibilidade da que era ben merecente por certo.

            Como remate da vida deste ilustre eclesiástico copiarei palabras biográficas de Avila La Cueva:

“En el obispado de Orense nació el Doctor Francisco[Rodríguez Blanco]quien se tenía por de la familia de San Francisco Blanco.Entró colegial en el Mayor de Fonseca,de la universidad de Santiago,en 8 de octubre de 1758 donde fue opositor a las cátedras de Filosofía y Teología.De allí vino a oponer a Tuy a la canongía Magistral de la catedral y se la confirieron sn competencia con otros,de la que tomó posesión en el año de 1772 en que dio las pruebas de limpieza de sangre,y en nuestra catedral hizo toda su carrera,pues años adelante,aunque sin sabermos el tiempo determinado,obtuvo la dignidad y canongía de Maestrescuela de la misma en cuya posesión le hallamos desde el año 1772 hasta marzo de 1773.Enseguida y por muerte del señior Carrillo[y Niebla]le elevó su magestad acia el referido año a Deán de la propia yglesia de Tuy y,siéndolo ya, fue nombrado en octubre de 1796 por uno de los provisores,sede vacante,de la diócesis `por muerte del Ilustrísimo Don Domingo Fernández Angulo.En el año siguiente,a  27 de setiembre,tomó posesión de este obispado a nombre del señor Don Juan García Benito.En el de 98 le vemos provisor interino del mismo prelado.Tuvo aquí los destinos de Vicario General de los reales exércitos y juez de Cruzada.

                Fue varón de grandes créditos y reputación y por ello en la corte de su magestad se trataba de mitrarle habiendo entrado en consulta al rey para obispo de Tuy con el señor García Benito,pero todos estos progresos se los atajó la muerte acahecida en Tuy la tarde del 12 de marzo de 1803 y se le dió sepultura al siguiente 13 en la catedral entre el coro y capilla mayor,al salir de éste en las vallas,según yo lo he presenciado y además consta de la partida de su defunción que se encuentra en el libro de Difuntos de la parroquia de esta ciudad que regía entonces,folio36 vuelto.

                En su tiempo de Deán y por su dirección e influjo se hizo la sacristía de la capilla del Santísmo Sacramento de la misma yglsia,colocando en ella la imagen y altar de San Francisco Blanco por la razón arriba manifestada de tenerse el Don Francisco por del linaje del motivado santo.Hallándose aquél con sana salud,regaló a la catedral un preciso ramo de plata,obra acabada en su clase,hecho en Alemania. Su gusto y la delicadeza y la propiedad con que imitaba a la misma naturaleza,le regulaba el valor de 3.000 ducados de reales,según los inteligentes,y colocaban juntamente entre las alhajas de mayor mérito,pero tuvo la desgracia de que lo llevasen las tropas francesas cuando estuvieron en esta ciudad en la guerra de la Independencia y año de 1809”( 78 ) 

            A pesar de algunha pequena inexactitude nesta biografía,pensei na convenencia de transcribila íntegramente en atención a Don Francisco Avila La Cueva,acucioso autor de toda a historia de Tui.

9.- Un mecenas insigne

Entre as persoas pertenecentes a xenealoxía dos Blanco figura Don Francisco Blanco a quen algunhas testemuñas quixeron avencellar coa xenealoxia dos Blanco do Tameirón e Fumaces.Foi o Ilustrísimo Don Francisco Blanco famoso por a súa virtude e ciencia, bispo de Ourense nos anos 1556-1565,despois bispo de Málaga (1565-1574), e finalmente no mesmo ano 1574 ascendido ó arcebispado de Santiago, onde fixo moitas boas obras. En Santiago finou o día 26 de abril de 1581, de 69 anos e 3 meses e 26 días de idade, como se fixo constar no epitafio do seu sartego.

 Foi estudiante no colexio de Santa Cruz de Valladolid, catedrático de Teoloxía de Vésperas, coengo en Oviedo e Maxistral en Palencia. Como bó teólogo foi enviado por o rei Felipe II ó concilio de Trento, onde acadou grande famal ( 79 ).

            ¡Madia leva si,como declararon as testemuñas,fora certa a relación de parentesco entre este ilustre prelado e os individuos portadores do apelido Blanco no Tameirón e tamén en Fumaces! En realidade esta relación non aparece claramente!.

            Don Francisco Blanco deixou dito no seu testamento que nacera na vila de Capillas, provincia de León. Nunha das cláusulas deixou unha manda piadosa de

"misas na igrexa de San Agostiño da vila de Capillas onde os meus pais e algún dos meus avós e irmaus están soterrados, por as súas ánimas e dos parentes a quen eu teño oblgación"( 80 ).

Fóra destes parentes, a quen fixo alusión Francisco Rodríguez Blanco figuran no mesmo testamento os nomes dos seus irmaus, Pedro Blanco e Xoán Blanco de Salcedo, a quen mandou de consún con Pedro de Castrillo, o seu contador, cadansúa cantidade de mil ducados

"pra que os repartan entre os meus parentes pobres conforme e como eu o terei

comunicado coeles" ( 81 ).

 Entre outros, deixou como testamenteiros a estes citados parentes e ós seus sobriños,o licenciado Melchor Blanco de Castrillo, e Alonso Blanco de Salcedo. Tamén citou ós seus sobriños Xoán Blanco del Castrillo e Alonso Blanco de Salcedo, coengo, e ó licenciado Francisco Blanco de Salcedo, dignidade na catedral der Santiago, fillo de Xoán Blanco de Salcedo.

Acerca dos parentes que este arcebispo tuvo consigo en Santiago deixou escrito un clérigo contemporáneo seu unhas notas nas que di:

"Fixo coengos e cardeales da igrexa a máis de seis ou sete sobriños e parentes, de vacantes que vacaron nos seus meses" ( 82 ).

Estes datos pon de manifesto o numeroso da familia do bispo Don Francisco Blanco e o moito interese que él tuvo na súa promoción sin que nos vexamos tentados a pensar que os numerosos nomeamentos podan ser acusados de nepotismo.

Por o anotado dos seus pais e avós enterrados en Capillas, colíxese o grande arraigamento da súa familia nese lugar o que en nada favorece a relación do seu apelido Blanco cós portadores do apelido Blanco do Tameirón. E a carencia do anelo de unión entre os dous extremos obriga deixar este punto en suspenso sin acadar comprender a relación invocada por algunha tstemuña entre este bispo e os Blanco do Tameirón.

Tampouco nas miñas investigaciós atopei ningunha relación de parentesco entre os devanceiros de Francisco Rodríguez Blanco e o bispo de Ourense Don Frai Andrés Cid, nacido en Xunqueira de Ambia, a pesar da afirmación de algunhas tetemuñas de que os seus bisavós maternos foron Gaspar Pérez e Catalina Cid, naturais de Progo (Vilardevós) e os seus avós,Domingo Pérez (de Vilariño) e Catalina González (de Berrande), filla de Diego González e María Fernán (de Berrande ambos a dous),e os seus pais Francisco Rodríguez Blanco (de Fumaces) e Micaela Pérez (de Progo). Non teño argumentos pra negar a existencia deste parentesco nen datos suficientes pra demostralo. A cousa queda así.

En relación có dato ofrecido por Francisco Rodríguez Blanco de que entre os seus ascendentes existiran rexidores,xuíces e outros,quede admitido que  o  seu  bisavó  paterno ,Xoán  Xacinto Rodríguez, natural  de  Vilariño (Progo), foi rexidor e monteiro maior na xurisdicción de Riós. O que non consta son os oficios de xuíces e outros na súa familia. Podemos dar como seguro que nesas palabras pudo estar aludindo á numerosa serie de individuos desta estirpe, sobre todo á estirpe florida de eclesiásticos integrantes da que eu deixo nomeada” Saga dos Blanco".

-

N  O  T  A  S

  

  ( 1 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-0, Ano 1583.

  ( 2 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-1 (1645).

  ( 3 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-1 (1649).

  ( 4 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-3 (1654).

  ( 5 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-4 (1654).

  ( 6 ) .- AHDO, Órdenes, 7-1-3 (1654).

  ( 7 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-8 (1657).

  ( 8 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-6 (1655).

  ( 9 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-8 (1657).

( 10 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-11 (1658 – 1659).

( 11 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-10 (1658).

( 12 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-12 (1659).

( 13 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-13 (1660 – 1661).

( 14 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-15 (1661 – 1662).

( 15 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-20 (1664).

( 16 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-19 (1662).

( 17 ).- AHDO, Curatos. Presentación laica,7-6-454 (1735).

( 18 ).- AHDO, San Bartolomeu de Berrande,Libro de bautizados,1669-1711,         

            ff.27ss                    

( 19 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-149 (1682).

( 20 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-146 (1735).

( 21 ).- AHDO,Curatos.Presentación laica,7-6-454 (1735).

( 22 ).- AHDO,Curatos.Presentación laica,7-6-455 (1735).

( 23 ). -AHDO,Curatos.Presentación laica,9-6-542 (1685).

( 24 ).- ECLESIÁSTICO, 44, 8ss.

( 25 ).- AHDO,Curatos.Presentación laica,9-6-540 (1676).

( 26 ).- AHDO,Curatos,Presentación laica,Parroquias de Fumaces er Trasestrada.Libro de bautizos,f.80

( 27 ).- AHDO,Curatos.Presentación laica,9-6-568 (1696).

( 28 ).- AHDO, Curatos. Presentación laica, 9- 6-568.Existe copia desta Capelanía en AHDO, Capellanías Patrimoniales, 7-10-3.

( 29 ).- Ibidem, Capellanías Patrimoniales, l.c.

( 30 ).- AHDO, Parroquia de Ganade,Libro de Difuntos,f.4.Unha anotación no  fol.128 di:”O ano 1702 tomei posesión do beneficio de San Bartolomé de Ganade. Lorenzo Blanco”.Firmou a primeira partida de bautismo o día 2 de agosto de 1702. O día 29 de outubro de 1703 comenzou a firmar o seu sobriño Bernabeu Blanco; unhas veces como “capelán do licenciado Don Lourenzo Blanco, +abade”; e outras veces como “tenente de cura de Ganade”, Bernabeu asinou case todas as partidas; a derradeira o día 10 de setembro de 1707,despois da morte do tío(f.53v.).

( 31 ).- Pra facilitar a comprensión, citarei ós fillos de Francisco Blanco e  de Colomba Rodríguez cós apelidos Blanco Rodríguez; e ós fillos de Xoán Rodríguez e Catalina Blanco cós apelidos Rodríguez  Blanco.

( 32 ).-  AHDO,Freguesía de San Bartolomeu de Berrande.Libro de Bautizos

( 33 ).- AHDO, Capellanías, 9-6-393 (1722).

( 34 ).- ARQUIVO PARROQUIAL DE QUEIZÁS. Libro de Difuntos, f. 394.

( 35 ).- L. c.

( 36 ).- AHDO, Tameirón. Libro de Bautizos, f. 71.

( 37 ).- AHDO, Tameirón, Libro de Difuntos, ff. 22-23.0

( 38 ).- AHDO, Tameirón, Libro de Bautizos, f. 74v.

( 39 ).- AHDO, Tameirón, Libro de Bautizos, f. 77.

( 40 ).- AHDO, Tameirón, Libro de Bautizos, f. 80.

( 41 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-146 (1737).

( 42 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-155 (1740).

( 43 ).- AHDO, Tameirón, Libro de Bautizos, f. 83v.

( 44 ).- AHDO, Capellanías Patrimoniales,7-10-3

( 45 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-157 (1740).

( 46 ).- Freguesía de Santa Olalla de Meira.Libro de Bautizados

( 47 ).- AHDO, Órdenes, 7-1-155 (1740).

( 48 ).- AHHDO,Capellanías Patrimoniales,7-10-3 (1740). Con ocasión da promoción do tonsurado Agostiño Blanco á Capelanía San Francisco Blanco, fíxose información acerca da realidade da mesma capelanía de acordo có mandato do bispo Frai Agostiño de Cura  do día 30 de xullo de 1740 dirixido ó cura de Santa María de Ordes, Martín Ferreiro, pra que,asistido dun notario, pasase a facer averiguación “dos bens sobre que está fundada a capelanía colativa de San Francisco Blanco que na dita parroquial dotou e fundou Don  Lourenzo Blanco; onde están situados os seus límites e demarcaciós; si son certos e  seguros, libres de toda carga de censo, hipoteca ou renta e pagándose algunha contía e a quen; canto valen de principal e canto rentarán, deductis expensis; si son propios da dita  capelanía; si os seus capeláns os levan e perciben e si o producto anual de todos eles,sacados todos os gastos e expensas, é congrua abonda segundo o determinado por as sinodais de este bispado, pra ascender ó estado sacerdotal; e ó tenor de copia auténtica  que da dita fundación presentará diante de vós o   pretendente, faredes reconocemento e vista ocular de todos os ditos bens... e feito todo elo, có voso informe xurado, remitirédelo cerrado e selado a nosa secretaría pra prover xusticia”.

En cumprimento da citada orde, presentouse o comisionado no Tameirón o día 3 de agosto de 1740 có notario Rafael Cortés, veciño de Orriós (sic), que lle notificou a Agostiño Blanco o auto do bispo que él cumpríu en todo, e  presentou nos días 4 e 5 de agosto as testemuñas Domingo Rodríguez (73 anos de idade), Mateo García (sin indicación de idade) e Rodrigo García (77 anos), que declararon a realidade da Capelanía San  Francisco Blanco e dos seus bens, que avaliou Domingo Rodríguez en 2.437 ducados de  vellón equivalentes a 48 fanegas de centeo de renda de alugamento anual a dous ducados de vellón a fanega, equivalentes a 90 ducados. Mateo García avaliou en 2.500 ducados  de vellón coa renda anual de 50 fanegas de pan, equivalentes a 100 ducados de vellón.Pra Rodrigo García era o valor dos bens 2.407 ducados de vellón, coa renda anual de 48 fanegas de centeo, equivalentes a 94 ducados libres de toda carga. A testemuña de oficio Lucas Rodríguez (60 anos) avaliou os bens en 2.496 ducados de vellón, equivalentes a 48 fanegas, a dous ducados a fanega, equivalentes a 92 ducados. Pra Alonso Domínguez (40 anos) tamén testemuña de oficio, valía todo 2.569 ducados, 51 fanegas de centeo, equivalentes a 102 ducados “quitados tres ducados de quince misas,a súa esmola dous reais vellón, menos tres misas que son a tres reais. E así importan as quince 33 reais vellón que, sacados de 102 ducados, quedan noventa e nove, deductis  expensis”. Na súa certificación final declarou Don Martín Ferreiro “achar moi firmes os  bens  desta capelanía e que os seus capeláns os levan e posúen sin que niguén llo   impida nen estorbe.E atopei por vista ocular que valen o que declaran as testemuñas antes  máis ca  menos... e achei ter só a carga de tres ducados,estipendio de quince misas, as tres delas a tres reais” (AHDO.Capellanías Patrimoniales, 7-10-3).

Resumindo os pareceres das testemuñas, valían os bens da capelanía 2.407 ou 2.437 ou 2.496 ou 2.500 ou 2.569, por este orde, coa diferencia de 162 ducados entre uns e outros pareceres

( 49 ).-  AHDO,Órdenes,7-1-157(1743)e 7-1-158 (1743-1744)   .

( 50 ).-  AHDO,43.14-1 bis,Parroquia de San Martín de Vilela,Libro de Casados,f.70v. e Libro de                                                                                                                 

             bautizos,f.35r.

( 51 ).-  AHDO,Parroquia de Tosende Libro de bautizos,f.80v. e Libro de Difuntos,f.91

( 52 ).-   AHDO, Órdenes, 7-1-157 (1743).

( 53 ).-   AHDO, Tameirón, Libro de Bautizos, f. 113v. Existen neste libro moitos datos sobre individuos da famllia Herbella. O día 12 de xullo de 1755 foi bautizada Xoaquina Herbella (f.115v).Morreu o día 20 de abril do ano1837 Paulo Herbella morreu o día 9  de maio de 1807 (f. 49v.). Teresa morreu o día 28 de natal de 1814. Fixo testamento na Gudiña ante o notario Manuel del Valle.O seu esposo Antonio Pousa morreu o día 13 de setembro de 1858. Da familia Herbella de Puga, de Manzaneda, foi o famoso xurista Bernardo Herbella de Puga. Véxase a. Enciclopedia Galega

( 54 ).- AHDO, Capellanía, 7-6-568 (1784). Datos sobre os aspirantes anteriores existen neste Legaxo 7- 6-568.

( 55).- AHDO,Tameirón,Libro de bautizos

(56 ).- Arquivo Histórico UniveRsitario. Santiago de Compostela, C. FONSECA .S.H-372 Exp. Rodríguez Blanco,FRANCISCO

Todas as notas 56  están tomadas deste mesmo.expediente sobre a vida e costumes de Don Francisco Rodríguez Blanco.AHDOu,Parroquia de Fumaces,Libro de bautizados(1671-1766)

( 57 ).- PABLO PÉREZ CONSTANTI: Los colegiales de Fonseca: “Boletín de la Real Academia Gallega”, ano XII, Nº 121, setembro de 1917, p. 9. Apéndice a “Linajes galicianos”.ANTONIO FRAGUAS FRAGUAS: Historia del colegio de Fonseca. Santiago de Compostela,1956,p.73.

( 58 ).-ARQUIVO HISTÓRICO[56].Todas as notas están tomdas deste expediente,

             No expediente figura á xenealoxía dos pais,avós e bisavós de Francisco Rodríguez Blanco,que él mesmo presentou .

            FRANCISCO RODRÍGUEZ BLANCO:

Pais: Francisco Rodríguez Blanco (Fumaces) e Micaela Pérez (Progo).

Avós paternos: Xoán Rodríguez (Fumaces) e Catalina Blanco (Tameirón). Esta filla de

 Francisco Blanco e de Lucía Alonso,ambos a dous naturais e veciños do Tameirón.

            Bisavós paternos: Xoán Xacinto Rodríguez (Fumaces), rexidor e monteiro maior en Riós,e Ana

            Pérez (A Trepa).

            Avós maternos: Domingo Pérez (Vilariño – Progo) e Catalina González (Berrande).Catalina foi

            filla de Diego González (Berrande) e María Fernández (Berrande).

            Bisavós maternos: Gaspar Pérez (Progo) e Catalina Cid (Progo).

( 59 ).- SALVADOR CABEZA DE LEÓN:Historia de la Universidad de Santiago de Compostela,tomo II(151-153.Trae a lista dos gastos en cada un dos graus

Facultad de Teoloxía.Grau de bachaler:Rector de universidade,4 reais – Presidente,5 reais –Presidente e dous Doctores argumentantes,12 reais(catro a cadiún) –A cada Rexente de Artes graduado de Maestre ou Doctor en  Teoloxía,1 real – Á arca da univesidade,8 reais –Ó secretario,5  Bedel,4 – Mestre de Cerimonias,4.

Licenciamento en Teoloxía:Canceler,15 – Rector,16 –Padriño,15 –Arca da universidade.11 – Cada un dos examinadores,10  - Regentes de Artes,5 Cada un dos graduados de Doctores en Teoloxía,2 – Cada un dos Mestres en Artes.1 – Secretario da universidade,13 –Bedel,8 Mestre de Cerimonias,8

Doctoramento en Teoloxía: Canceler,22 reais  – Rector,11 – Padriño,2 ducados – Arca da universidade,15 – Cada un dos tres Lectores en Teoloxía,3 – Cada un dos tres Rexentes de Artes,5  Cada un dos tres Catedráticos de Cánones, 5 – Ós Doctores de cada Facultade,2 – A cada Mestre de Artes,2 – Secretario da universidade,14 – Bedel,10 – Mestre de Cerimonias,10 –Campaneros da catedral,5.Resta por engadir que os colexiais de Fonseca só pagaban a metade

( 60 ).-ARQUIVO HISTÓRICO[56],Libro de Claustros

( 61 ).- Ibidem. F.U.A.136,Informe dos Pais Vizoso e Peña aceptados como propio por a universidade,Libro de Claustros,f.29r

( 62 ).-SALVADOR CABEZA DE LEÓN[59],tomo III,48

( 63 ).- Ibidem,49

( 64).- ARQUIVO HISTÓRICO DIOCESÁN DE LUGO,Ordenes,libro 7,f.200.Nota que amablemente me  comunicou por teléfono Don Manuel Quiroga,encargado do citado arquivo diocesán de Lugo..

( 65 ).-[56],Libro de Claustros

( 66).-ARQUIVO CAPITULAR DE TUY [ACT.]Caja 21.Expedientes Magistral.Años 1575-1922. “Año de 1772 Bacante de la Congia(sic) Magistral vacante en esta santa yglesia por auer pasado el señor Don Lorenzo Cortiñas de la Rocha que la obtenía  al arcedianato de Montes ,dignidad de esta santa yglesia(s.f.).

( 67 ).- ARQUIVO CAPITULAR DE TUI:Acuerdos capitulares,tomo 20[286],f.133r-v

( 68 ).-[66]

( 69 ).-[67]

( 70 ).-[66],ff.134, 136r.-v., 138r.-v., 144r.,144v., 149, 295, tomo 21[287],ff,6, tomo 23[289],f.399, tomo         24[290],ff.39, 67v.-69v., 70-71v., 71v.-73v., tomo 28[294],ff.20, 21, 23v.-26

( 71 ).-[66].Dévolle ó distinguido amigo e moi amable arquiveiro do bispado de Tui-Vigo Don Avelino Bouzón Gallego a atención de facilitarme a partida de enterro do egrexio Deán e Tenente Vicario Castrense Don Francisco Rodríguez Blanco,existente no Libro 4º de Difuntos,f.36v.da Igrexa catedral de Tui,cuio texto é o seguinte:[Marxe]:”El Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco Deán de la Santa Yglesia y Teniente Vicario Castrense]En el día doce de marzo,año de mil ochocientos y tres,falleció en esta ciudad el Doctor Don Francisco Rodríguez Blanco,Dignidad de Deán de esta  Santa Yglesia Cathedral de Tuy y Teniente Vicario Castrense.Al día siguiente se  dió  sepultura a su cadáver entre las vallas del coro,al salir de la capilla mayor, en la que le correspondía por su Dignidad.Asistió a su entierro y toda su funeración el venerable cabildo, capellanes de la santa Yglesia y cura de semana(y el otro cura por pedirlo en su testamento) música de dicha santa Yglesia y las dos comunidades de Santo Domingo y San Francisco en sus respecivas capillas.Recivió los santos sacramentos.Hizo testamento por ante Don Lucas González de Romero,según se dice,que no he visto por resistir su exibición Don Juan Maceira uno de los llamados testamentarios y el escrivano originario,a la que cedí(sin perjuicio de mi inmemorial derecho)por mi paz y sosiego,pero me entregaron sesenta y tres misas,mi parte de la quarta funeral de quinientas que digeron dexara por su testamento,las quales se me dieron  después  de  haver  sufrido  su  temeraria  oposición  fuerte .Y  lo  firmo .Ramón Lamas”[rúbrica]

( 72 ).- Pra min non ten interese os datos sobre a vida do bispo Frai Andrés Cid,aínda que algunhas testemuñas dixeron que era familiar próximo dos devanceiros de Francisco Rodríguez Blanco .Investiguei nos libros parroquiais de Xunqueira de Ambia, onde atopei algúns datos da vida de Frai Andrés Cid e dos seus familiares. A partida de matrimonio dos seus pais existe no actual Libro 1-A, f. 170, apartado de casados e di:

          “No 23 de xaneiro de 658, co meu consentimento, o licenciado Francisco Fernández,presbítero, asistíu ó matrimonio que celebraron in facie ecclesiºae, Bartolomeu Cid,asistente nesta vila e natural de Padrosa, da freguesía de San Vicente Dabeleda, onde se  deron as admoniciós, e Dominga Fernández, veciña desta vila. E este mesmo día velounos e fixo as bediciós conforme ó ritual romano. De todo foron testemuñas Lourenzo de Araúxo, Santiago Cid. E pra que conste o asino día e ano ut supra. Bartolomeu Lozano”[rúbrica]

Dominga Fernández naceu en 1640, como consta da partida do seu bautismo.A partida de bautismo de Frai Andrés Cid existe no folio 72 do libro de bautizados, Nº 2 de Xunqueira de Ambia.

“A cinco días do mes de natal de seiscentos e sesenta e un bauticei un neno fillo de Bartolomeu Cid e de Dominga Fernández súa muller. Púxenlle por nome Andrés. Foron os seus padriños o licenciado Pedro Fernández e María Fernández súa irma, todos veciños da vila. E pra que conste,o asino día, mes e ano ut supra. Francisco Fernández”. Na marxe di:“Andrés, fillo de Bartolomeu Cid e Dominga Fernández”. Outra mau: “Este foi bispo de Ourense. Morreu en San Xoán de... 1734”

.             Foi confirmado por o bispo Francisco Rodríguez Castañón o dia 30 de xuño de 1665,na visita (f. 181). Nos libros parroquiais de Progo é moi frecuente o apelido Cid. Non atopei o anelo que demostre a relación entre os Cid de Xunqueira e os de Vilariño e de Progo.Tampouco logrei relacionar ó pai de Frai Andrés cós Cid de Progo por falta dalgúns libros parroquiais.

( 73 ).-Todas as miñas investigaciós nos arquivos de Fumaces, Riós e Progo resultaron  dolorosamente pouco fructuosas; en Fumaces por falla dos libros parroquiais,dos que nen eu mesmo podo dar razón, a pesar de haber estado ó meu cargo aquela freguesía durante os anos da década dos oitenta.Xa no ano 1758 declarou baixo xuramento o ecónomo de Fumaces no expediente de Francisco Rodríguez Blanco “no tener más libros ni sabía los hubiera de bautizadss en dicha parroquia de Santa María de Fumaces,pues con la vecindad de Portugal se havían perdido muchos en las guerras pasadas y así mismo en un incendio que padeciera la casa de aquella feligresía” Tamén en Riós e Progo existe ausencia neles dos nomes que fun buscando.Podo anotar,sin embargo a partida de bautismo en Progo da mai de Francisco Rodríguez Blanco:”No catro de xaneiro de mil setecentos e cinco bauticei e puxen os santos óleos a Micaela,filla de Domingo Pérez e da súa muller Catalina González.Foron padriños Bartolomeu Reigada e Catalina Pérez  todos veciños de Vilariño.E pra que conste o asino.Antonio García AHDO.,Progo.Libro de bautizados, Casados,Difuntos(1652-1707),f. 94

( 74 ).- FRANCISCO AVILA  Y LA CUEVA:Historia civil y eclesiástica de la ciudad de Tuy  y su obispado1852.Edición facsimilar 1995,vol. I, c.16,576.Cousa lamentable foi que non imprentaran tamén o tomo V(inédito)e que a edición dos catro primeiros fora feita nun xeito tan pouco axeitado.

( 75 ).- Ibidem,IV,354

( 76 ).- Ibidem,IV, 356

( 77 ).- Ibidem,I,596

( 78 ).-ARQUIVO HISTÓRICO DIOCESAN DE TUY.Carpetas de Avila y La Cueva,tomo V(Inédito)

            Esta nota trasmitiuma o arquiveiro da catedral de Tui Don Avelino Bouzón Gallego

( 79 ).-Da fama de Don Francisco Blanco en Trento escribíu Gil González Dávila no seu “Teatro eclesiástico”,Madrid, 1645, tomo I, 99:“Asistíu ó concilio de Trento e tuvo nel tan sinalada opinión por a eminencia da súa santidade e vida que,enfermando naquel tempo o santísimo Pío V,tratouse no concilio que,si pasara a máis ditosa vida,e a elección pertenecera ó concilio,sería por voto de todos sucesor Don Francisco Blanco”

( 80 ).- ANTONIO LÓPEZ FERREIRO: Historia de la santa A. M. Iglesia de Santiago, 905,vol.VIII.Apéndice 47:Testamento del arzobispo Don Francisco Blanco, 182

( 81 ).- Ibidem, 183

( 82 ).- MURGUÍA:Un episcopologio compostelano del siglo XVI. “Boletín de la Real Academia Gallega”,VIII,(1913),Nº 70, 240.

Como posibles familiares do arcebispo Don  Francisco Blanco anoto a Don Xoán Blanco, ordenado de diácono en 1579, e posiblemente,a Don  Francisco del Castrillo, coengo de

Santiago, ordenado en Ourense de graus e subdiaconado no ano 1582 e de sacerdote no ano 1585.